Treningi rozpoczynał w Stoczniowcu Płock, ale w wieku 18 lat okazało się, że malutki klub - występujący obecnie w A-klasie - jest dla niego za ciasny, a sam zawodnik przerasta talentem wielu kolegów z zespołu. Trafił więc do dużo większej Wisły, która wówczas rywalizowała w II lidze, a więc była idealnym poligonem doświadczalnym dla młodych zawodników, a zarazem gwarantowała niezły poziom organizacyjny. Z pewnością dawała też możliwość rozwoju, bo przecież na początku XXI wieku występowali w niej tacy piłkarze jak Marcin Wasilewski, czy Radosław Sobolewski i to właśnie z tego miejsca wszyscy wypłynęli na szerokie wody.

 

 

W Wiśle Płock Sekulski początkowo nie dostawał zbyt wielu szans. W pierwszym sezonie spędził na placu gry jedynie 34 minuty. W kolejnych było niewiele lepiej… W końcu klub i sam piłkarz doszli do wniosku, że najlepszym lekiem na brak występów będzie wypożyczenie do innego klubu. Padło, zresztą nie przez przypadek, na Raków Częstochowa. Tajemnicą poliszynela jest, że o zawodnika Wisły bardzo zabiegał Leszek Ojrzyński i dlatego właśnie trafił do tego zespołu. Po raz kolejny jednak Sekulski „nie nagrał się” za bardzo i po sezonie musiał zastanowić się co dalej z karierą. Perspektywy nie były zbyt optymistyczne - przez chwilę pojawiła się oferta z piątej ligi, potem testy w ŁKS-ie Łomża - ale kontrakt miał być łączony z pracą w… spółdzielni mleczarskiej. Czy więc Częstochowa była więc dla niego z perspektywy czasu gwoździem do trumny? Sam snajper tak nie uważa. Wprost przeciwnie. Przekonuje, że to dla niego prawdziwa szkoła życia, a doświadczenia wyniesione stamtąd procentują do dziś.

 

 

Poza tym można śmiało powiedzieć, że Sekulski dostał od losu kolejną szansę. Co prawda na eksplozję formy trzeba było czekać aż do sezonu 2014/2015, ale było warto. Wtedy to młody napastnik pokazał wreszcie pełnię swojego talentu i w 33 meczach strzelił dla Stali Stalowa Wola aż 30 bramek! Trafiał jak chciał i kiedy chciał. Wszystko „tylko” w drugiej lidze, ale jak się potem okazało to miejsce też może być trampoliną do sukcesu. Nic dziwnego, że po takim sezonie przebierał w ofertach - również z Ekstraklasy. Padło na Jagiellonię Białystok, której udało się wówczas wprowadzić do pierwszego składu kilku utalentowanych juniorów i wydawała się dobrym miejsce dla kogoś, kto dopiero stawia pierwsze kroki w elicie.

 

 

Sekulski nie byłby jednak sobą, gdyby wszystko przyszło mu łatwo i szybko. Na swoją prawdziwą szansę znowu musiał czekać. Zlitowała się nad nim Korona Kielce, ale w niej też nie było kolorowo, bo przecież jeszcze w zeszłym sezonie na „dziewiątce” biegał tam Airam Cabrera. Pan, którego przedstawiać nie trzeba. Nasz bohater jest jednak najlepszym dowodem na to, że cierpliwość popłaca. W tym sezonie w końcu stał się snajperem numer jeden w drużynie, a trener Wilman obdarzył go wielkim zaufaniem. I chyba to jest klucz do dobrej gry tego zawodnika - zaufanie. W tym sezonie w pięciu spotkaniach strzelił już trzy bramki i w końcu widać, że na murawie czuje się pewnie i nie boi się wziąć gry na siebie. 

 

Z pewnością jest nieco innym typem napastnika niż jego poprzednik z Hiszpanii. W końcu Sekulski mierzy aż 187 cm wzrostu i bazuje na nieco innych parametrach. Potrafi dobrze się zastawić, zgrać piłkę do wychodzącego kolegi, czy uderzyć z główki. Ale jednocześnie ostatnie kolejki karzą nieco zmienić zdanie o charakterystyce i umiejętnościach tego gracza. Pokazał on, że potrafi też szybko zabrać się z piłką, czy uderzyć technicznie zza pola karnego i często widać, że nie jest to przypadkowa postać w polskiej lidze. Przecież 30 bramek nie wzięło się z niczego.

 

Michał Hardek
Biuro Prasowe Wisły Kraków SA