Zdecydowałem się dołączyć do Wisły z powodu osoby Dana Petrescu. Czułem, że to właściwy czas, by opuścić Rumunię. Poza tym chciałem spróbować swoich sił w europejskich pucharach, a Biała Gwiazda mi taką szansę dawała poprzez awans do Pucharu UEFA. Szkoda, że kilka dni po pozytywnym rozpatrzeniu sprawy przez FIFA i wydaniu mi pozwolenia na grę, rumuński szkoleniowiec został zwolniony.

 

 

Pamiętam jedzenie ciepłych obwarzanków i żurku na ulicach pięknego centrum waszego miasta. Było wówczas bardzo zimno z powodu padającego śniegu.

 

 

To było niesamowite uczucie wejść z ławki i zadebiutować w meczu wywołującym takie wrażenia. Cały stadion żył i był naprawdę głośny. Bardzo dobrze, że wygraliśmy tamten mecz 3:0.

 

 

Moimi najlepszymi kumplami w drużynie byli Jacob Burns, Jean Paulista oraz Cléber. Wszyscy w drużynie byli wspaniałymi profesjonalistami. Pamiętam raz jak ja i Jacob znaleźliśmy się w poważnych kłopotach. Nasze żony były w Australii, a my siedzieliśmy w restauracji pod ziemią i nie mogliśmy odebrać. Później oboje próbowaliśmy wytłumaczyć się im przez telefon i trwało to aż do powrotu do domu.

 

 

Mieliśmy bodajże 5 trenerów podczas moich 18 miesięcy w klubie, więc można powiedzieć, że to był bardzo niestabilny okres dla Wisły. Tak częste roszady wpływały również na wyniki. Czasami jeden trener potrzebuje Cię w zespole, a inny nie. „To właśnie futbol”. Tak zresztą nazywa się mój nowy projekt mentoringowy. Na pewno bardzo szanuję Kazimierza Moskala i do dziś pamiętam, że jest klubową legendą.

 

 

 

 

Moje najlepsze wspomnienia są związane z fanami, którzy mieli do nas ogromny szacunek, a jednocześnie dużo od nas wymagali. Lubiłem ich przyśpiewki, a także dzięki nim stadion co mecz mienił się różnymi kolorami. Wydaje mi się, że podobało im się jak założyłem raz „siatkę” piłkarzowi Sevilli. Żałuję odejścia z Białej Gwiazdy w 2008 roku, powinienem wówczas zdecydować się tylko na wypożyczenie. Byłem szczęśliwy w Krakowie, gdzie podpisałem pięcioletni kontrakt. Gdy jesteś świeżo po dwudziestce, chcesz grać w każdym kolejnym meczu. A czasami musisz usiąść, posłuchać i nauczyć się czegoś nowego. Właściwie cała podstawowa czwórka linii obrony Wisły była piłkarzami reprezentacji i powinienem być bardziej cierpliwy, jeśli chodzi o szanse na grę. 

 

 

Polska liga jest bardziej techniczna niż australijska, ale wymaga mniej biegania. A-League jest bardzo fizyczna, a z roku na rok poprawia się również w aspekcie taktycznym. Najlepszym piłkarzem w lidze australijskiej w minionym sezonie był Adrian Mierzejewski, co mówi dużo w kontekście porównywania naszych lig. W Australii warunki są inne niż w Polsce, przez upały murawy są bardzo twarde. Kontratakujące drużyny zawsze radzą sobie lepiej, ponieważ jest wiele momentów przejściowych w grze. 

 

Miałem duże szczęście grać w Chinese Super League. W wieku 33 lat jako defensywny pomocnik zagrałem w 25 meczach ligowych i zdobyłem 3 gole. Większość zespołów miała 5 obcokrajowców, którzy stanowili kręgosłup drużyny. Gra w Chinach polegała na bieganiu od jednego pola karnego do przeciwnego i wdawaniem się mnóstwo pojedynków z przeciwnikami z różnych krajów. Miałem okazje się zmierzyć z wieloma klasowymi rozgrywającymi oraz napastnikami. Wydaje mi się, że Conca z drużyny Shanghai SIPG trzy razy założył mi siatkę podczas jednego meczu.

 

 

Jestem wdzięczny, że dostałem okazję trzynastu występów dla „Socceroos” i współuczestniczyłem w trzech kampaniach eliminacji do mistrzostw świata. To było wspaniałe uczucie być częścią „złotego pokolenia”, które awansowało na mundial po 32 latach przerwy. Osiągnięcie balansu pomiędzy regularną grą w klubie i reprezentacją było dla mnie trudnym wyzwaniem, jako że jedno z nich zawsze cierpiało, gdy grałem dobrze. Na przykład gdy w 2007 roku pojechałem na Asia Cup, wróciłem później do Wisły i przez to grałem głównie w rezerwach. Oczywiście trzymałem kciuki za naszych podczas mistrzostw świata w Rosji, ale niestety znowu odpadliśmy po fazie grupowej. 

 

Krzysztof Pulak

Biuro Prasowe Wisły Kraków SA