„Mówiliśmy na niego ‘Koń’, bo dysponował bardzo silnym uderzeniem z dystansu. Potrafił strzelać prawie z połowy boiska, co pokazał w bardzo ważnym meczu ze Zbrojovką Brno. Piłka naprawdę leciała tak, jakby to koń w nią kropnął” - opowiada trener Kazimierz Kmiecik; kolega Maculewicza z zespołu, a dziś członek sztabu szkoleniowego i żywa legenda klubu z Reymonta. Wspomniane trafienie rosłego defensora dało Wiśle awans do ćwierćfinału ówczesnego odpowiednika Ligi Mistrzów, a pamiętajmy, że w tamtych czasach grali dużo mniej ofensywnie niż obecnie.

 

„Heniek zawsze był bardzo silny. Posiadał niesamowicie mocne nogi i rywalom niebywale trudno było go przepchnąć czy przewrócić” - komplementuje byłego kompana z drużyny wiślacki symbol. Nic dziwnego więc, że po pewnym czasie zaczął pojawiać się na zgrupowaniach kadry. „W reprezentacji się minęliśmy. Heniek był w niej troszkę później. Dopiero wchodził do Wisły, gdy byłem powoływany”.

 

Szczególnie udany dla Maculewicza był 1978 rok, gdy zdobył mistrzostwo Polski z Wisłą, a potem reprezentował biało-czerwone barwy w wyjściowym składzie podczas argentyńskiego Mundialu. Choć była to dla niego trudna próba, bo wystawiano go nie na jego nominalnej pozycji.  „W klubie zawsze grał jako stoper, ale rzeczywiście u selekcjonera Gmocha występował na boku obrony” - przyznaje trener Kmiecik. „Koniu” jednak podołał zadaniu, a Polacy skończyli Mistrzostwa na 5. miejscu.

 

 

Złośliwi do dziś uważają, że defensor Białej Gwiazdy był faworyzowany przez Jacka Gmocha za... akademicką przeszłość. Zasłużony trener bardzo lubił pracować z wykształconymi zawodnikami, a Maculewicz niewątpliwie do nich należał. Ukończył zarówną krakowską AWF, jak i Akademię Górniczo-Hutniczą, a egzamin dyplomowy na niej zdawał dzień po meczu z Celticiem Glasgow.

 

Najcięższą walkę rosły stoper stoczył jednak poza boiskiem, a było to już po zakończeniu kariery, gdy został trenerem gabońskiego klubu CSB Batevall. Wskutek nieszczęśliwego wypadku wpadł pod ciężarówkę z żandarmerią wojskową, ale cudem udało mu się ujść z życiem, a po kilku latach intensywnego leczenia znowu zamieszkał na stałe w Polsce.

 

Krzysztof Pulak

Biuro Prasowe Wisły Kraków SA