Przed nami grupa C, do której los przydzielił Francję, Australię, Peru oraz Danię.

Francja

Gospodarze EURO 2016 byli prawdopodobnie największymi przegranymi tamtego turnieju. Oczekiwania były ogromne, a tytuł, wydawało się, na wyciągnięcie ręki. Gdy boisko opuścił Cristiano Ronaldo wielu kibiców spodziewało się pożarcia Portugalii przez niesionych dopingiem kibiców Francuzów. Jak potoczyło się tamto starcie - wszyscy pamiętamy. Minęły dwa lata. Francuzi są bogatsi o doświadczenia z mistrzostw Europy i eliminacji do mundialu. Młode gwiazdy spisywały się w nich jednak w kratkę i trudno mówić tu o jakiejkolwiek regularności, chyba że regularnością nazywać jej brak. Podopieczni Didiera Dechampsa potrafili rozgromić 4:0 Holandię i pokonać 4:1 Bułgarię, lecz także bezbramkowo zremisować z Białorusią i Luksemburgiem i przegrać 2:1 ze Szwecją. Wystarczyło to wprawdzie na pierwsze miejsce w grupie, ale mundial często nie przebacza nawet najdrobniejszych potknięć.

Trójkolorowi to jedna z najmocniejszych ekip rosyjskich mistrzostw świata. Powiedzieć, że są oni zdecydowanym faworytem swojej grupy, to jak nie powiedzieć nic. Z pewnością Les Blues mogą zostać triumfatorem całej imprezy, lecz by tak się stało Deschamps musi utworzyć z wybitnych jednostek dobrze funkcjonujący monolit, który rozprawi się z każdym przeciwnikiem na swojej drodze. Varane, Pogba, Kanté, Mbappé, Griezmann, Dembélé - to nazwiska, które futbolowi fani z całej kuli ziemskiej wymawiają z wypiekami na twarzy. Czy jednak tak samo będą wyglądać podziwiając grę Francuzów?

Biało-Czerwoni mierzyli się z Trójkolorowymi szesnastokrotnie, w tym raz na mistrzostwach świata. Było to w 1982 roku, a wygrana 3:2 dała nam brązowy medal. Bilans ogólny jest jednak dużo bardziej korzystny dla Les Blues. Polacy pokonali ich tylko trzy razy, notując przy tym pięć remisów i osiem porażek. Ostatnia miała miejsce w 2011 roku. Francuzi zwyciężyli wtedy 1:0 bo bramce… Tomasza Jodłowca, który wpakował piłkę do własnej siatki.

Australia

Droga Socceroos do Rosji była długa i wybujała. Australia, która od niedawna bije się o mundial w strefie azjatyckiej, musiała bowiem walczyć w barażach azjatyckich z Syrią i interkontynentalnych z Hondurasem. Ostatecznie bilety do Rosji zostały zdobyte, lecz nie obyło się bez „ofiar”. Drużyna z kraju kangurów musiała przebyć ostatni etap przygotowań do mistrzostw świata bez swojego dotychczasowego selekcjonera Ange Postecoglou, który trenował drużynę z najmniejszego kontynentu od 2013 roku. Zdecydował się jednak na rezygnację z posady, a wielu upatrywało w tym zachowaniu względów honorowych - styl gry Socceroos był bowiem mocno krytykowany. Postecoglou został zastąpiony przez byłego trenera między innymi Feyenoordu Rotterdam - Berta van Marwijka.

Rosyjski turniej to dla Australijczyków czwarte mistrzostwa świata z rzędu i duża w tym zasługa zmiany strefy eliminacyjnej, która ułatwiła im awans do elity. Nieprzerwanie od 2006 roku w kadrze byłego członka OFC znajduje się nazwisko Tima Cahilla, który jak dotąd zawsze wracał z mundialu z przynajmniej jedną bramką. Jeśli zrobi to ponownie wyrówna rekord Brazylijczyka Pelé oraz Niemców - Uwe Seelera i Miroslava Klose. Nieco ponad dwa miesiące temu występ Socceroos na tegorocznych mistrzostwach świata zawisł na włosku. Dwaj rosyjscy dyplomaci w Australii zostali uznani za szpiegów i odesłani do rodzimego kraju, a australijska minister spraw wewnętrznych zagroziła bojkotem rosyjskiego turnieju. Tak się jednak nie stało i van Marwijk, lubiący futbol bezpieczniejszy i bardziej pragmatyczny od poprzednika, może spokojnie przygotowywać się do pierwszego meczu imprezy z Francją.

Pojedynek Polska-Australia miał miejsce tylko dwukrotnie. W półfinale Igrzysk Olimpijskich w 1992 roku pokonaliśmy Socceroos 6:1, a w 2010 roku Biało-Czerwoni ugościli rywali przy R22. Niestety nasi piłkarze okazali się być gościnni także na murawie - przegrali 1:2. Był to jednak tylko mecz towarzyski.

Peru

Peruwiańczycy, podobnie jak zawodnicy Australii, bilet do Rosji musieli sobie wywalczyć w barażach, w których pokonali drużynę Nowej Zelandii.  Inkowie zagrają na mundialu po raz piąty, lecz pierwszy raz od 1982 roku. Ekipa z Ameryki Południowej jest przez wielu skazywana na porażkę, choć w rzeczywistości nie jest to wcale takie oczywiste. Lantynoscy Biało-Czerwoni nie przegrali żadnego spotkania od 16 listopada 2016 r., kiedy to w eliminacjach do mistrzostw świata skromnie pokonała ich Brazylia (0:1). Od tamtego czasu Peru notuje znakomitą serię meczów z co najmniej remisem, podczas której między innymi wygrywali z Urugwajem i Chorwacją oraz remisowali z Argentyną i Kolumbią.

O stylu gry Inków niech świadczy pseudonim ich selekcjonera, Ricardo Gareca. Były argentyński napastnik jeszcze za czasów gry w piłkę nazywany był Tigre - czyli tygrys. Gareca preferuje agresywny, nieustępliwy, pełen determinacji styl gry i taką filozofię futbolu i ducha walki wpaja swojej drużynie odkąd przejął jej stery w 2015 roku. Ostatni etap przygotowań do mundialu przyniósł peruwiańskiemu tygrysowi dobre wieści. Na rosyjskich boiskach będzie mógł wystąpić gwiazdor Biało-Czerwonych Paolo Guerrero. 34-latek został zawieszony przez FIFA na 12 miesięcy za stosowanie dopingu. Jego kara była potem skrócona przez międzynarodową federację i przedłużona przez Trybunał Arbitrażowy w Lozannie, by ostatecznie Federalny Sąd Najwyższy w Szwajcarii pozwolił mu zagrać na mundialu. Pod znakiem zapytania stoi jednak dyspozycja snajpera, który przez banicję przez dłuższy czas znajdował się poza grą, a samo doświadczenie i intensywne treningi mogą tu nie wystarczyć.

Biało-Czerwoni z Ameryki Południowej i znad Bałtyku trzykrotnie stawali naprzeciw siebie. W 1977 roku Polacy zwyciężyli 3:1 w meczu towarzyskim, a wynik spotkania otworzył były szkoleniowiec Białej Gwiazdy Henryk Kasperczak. Kolejne dwa starcia to już mecze mistrzostw świata - w 1978 roku w drugiej fazie grupowej zwyciężyliśmy 1:0, a cztery lata później w pierwszej fazie turnieju roznieśliśmy Inków 5:1.

Dania

Duńczycy musieli uznać naszą wyższość w grupie eliminacyjnej, przez co ich droga do Rosji wiodła przez baraże z Irlandią, w których drużyna ze Skandynawii nie pozostawiła rywalom choćby grama nadziei na awans. Dania jest więc trzecim barażowiczem w grupie B i na pewno ostrzy sobie zęby na awans. Do tej pory ekipa z kraju Wikingów występowała na mundialu czterokrotnie, jedynie raz nie wychodząc z grupy. Tym, który ma ich poprowadzić do 1/8 finału w Rosji jest rozgrywający Tottenhamu Christian Eriksen. 

O niesamowitych umiejętnościach pomocnika mogliśmy się, niestety, przekonać na własnej skórze. 26-latek jest kluczowym elementem w układance trenera Hareide'a, od którego otrzymał sporo swobody. Były norweski piłkarz wpaja swoim podopiecznym grę szybką i bezpośrednią, często wykorzystując przy tym wysoki pressing. Duńczycy mogą także wykorzystywać swoje warunki fizyczne, których najlepszym przykładem są chociażby Kjaer, Bjelland, oraz Poulsen. Czas pokaże, czy Duński Dynamit wypali

Bilans Polaków z drużyną ze Skandynawii jest niekorzystny. Składa się na niego osiem zwycięstw, dwa remisy i trzynaście porażek. Ostatnie starcie to bolesna wyjazdowa przegrana 0:4 w eliminacjach mistrzostw świata. W historii polsko-duńskich starć znajdują się jednak także bardziej dotkliwe klęski, a do takich zaliczyć trzeba 0:8 w meczu towarzyskim z 1948 roku. Biało-Czerwoni także potrafili jednak zaaplikować potomkom Wikingów kilka bramek, dwukrotnie pokonując ich 5:0 w sparingach (1961, 1970).

Tak prezentuje się grupa C. Choć wielkim faworytem jest w niej Francja, pozostałe nacje mogą sprawić sporą niespodziankę, a ich rywalizacja zapowiada się wręcz elektryzująco. Miejmy więc nadzieję na piękne widowiska. Niechaj wygra najlepszy!

Tomasz Brożek
Biuro Prasowe Wisły Kraków SA