W mojej rodzinnej wsi, w której można powiedzieć, że mieszkamy do dziś. Wieszowa jest położona pomiędzy Tarnowskimi Górami, Gliwicami i Zabrzem. Funkcjonuje tam lokalny klub - LZS, w którym zaczynaliśmy. Na boisku spotykaliśmy się z chłopakami po szkole i kopaliśmy piłkę.

 

Trenowałem przez chwilę w LZS-e Wieszowa, lecz pierwszy mecz rozegrałem już w innym klubie, którym była Polonia Bytom. Miałem dziesięć-jedenaście lat.

 

Nie mogę sobie przypomnieć. Pamiętam za to dobrze pierwszą bramkę zdobytą w reprezentacji Polski U-15 lub U-16. Graliśmy na wyjeździe z kadrą Szwecji. W profesjonalnej piłce, pierwszy gol to chyba w Derby County w Championship.

 

Zawsze starałem się wywalczyć 7. Gdy było to jeszcze w młodzikach, był tam dowolny wybór, więc kto pierwszy ten lepszy. Wiadomo, że jak udało mi się raz-drugi, to już ta 7 została.

 

Twój pierwszy piłkarski idol?
Do tej pory jest nim Zinedine Zidane. A teraz, kiedy objął Real Madryt, któremu zawsze kibicowałem, tym bardziej. Zidane był wzorem. Oglądałem filmiki w internecie, każdy mecz w telewizji. Podglądałem jego zagrania. 

 

To było po podpisaniu przeze mnie pierwszego profesjonalnego kontraktu z Wigan Athletic. Już wcześniej wiedziałem, że tam trafię, stąd też z wyprzedzeniem podszkoliłem język. Na miejscu wiedzieli, że taki wywiad można już ze mną przeprowadzić po angielsku. Był lekki stres, lecz poprosiłem o wolne zadawanie pytań, żebym wszystko zrozumiał i nie było większego problemu.

 

W Anglii. Nie poleciałem tam z „całą szafą”, więc po pierwszej wypłacie udałem się na zakupy i kupiłem trochę ciuchów, żeby uzupełnić garderobę. Kupiłem również rzeczy na deszcz, bo jak wiadomo, w Anglii różnie bywa z pogodą. Podsumowując, pierwsze piłkarskie pieniądze wydałem na ciuchy, ale już nie pamiętam, co dokładnie kupiłem.

 

Wiem, że to było jakieś rodzinne spotkanie. Spróbowałem piwa w męskim gronie - byli kuzyni, wujek i ojciec. Nie posmakowało mi. Od tego momentu nie jest to mój ulubiony trunek, bo po prostu mi nie smakuje.  

 

Zanim trafiłem do Wisły, znałem już trochę Kraków, bo przyjeżdżałem tu zwiedzać - czy to z rodziną, czy z żoną. Jest to jedno z piękniejszych, jeśli nie najpiękniejsze miasto w Polsce. Przed rokiem przyjechałem tu ze Śląska. Najpierw obejrzałem mecz na Reymonta, chłopaki grali z Koroną lub Jagiellonią. Ale najlepiej pamiętam kibiców. Wszystkim potem opowiadałem o dopingu od pierwszej do ostatniej minuty. W Anglii kibicowanie jest na wysokim poziomie, ale chyba tylko w Polsce fani dopingują przez cały mecz. Nie pamiętam jaki był wynik, lecz nie zapomnę zachowania kibiców. Później pojechałem do Myślenic. Byłem pod wrażeniem.

 

Nie było żadnej tremy. To jest normalne w zawodowym futbolu. Każdy z nas miał już wiele takich sytuacji, kiedy zmieniał klub, to nic specjalnego. Jest to wpisane w zawód. Kilku chłopaków znałem. Na początku był w klubie jeszcze Darek Dudka, który miał przygodę z Anglią, gdzie trenował u trenera, który i mnie kiedyś szkolił, więc mogliśmy porozmawiać i powspominać. Chłopaki przyjęli mnie bez problemów. Za to ogromne wrażenie zrobił na mnie ośrodek, niczym nie odbiegający od tych, które widziałem w Anglii. Był to ogromny plus. 

 

Pierwszy mecz to zawsze jest dreszczyk emocji związany z debiutem w nowej drużynie. W moim przypadku był to sparing. Graliśmy na wyjeździe z drużyną ze Słowacji. Później był debiut w oficjalnym spotkaniu, w Ekstraklasie z Górnikiem Zabrze. Byłem na boisku i pamiętam, jak wielkie wrażenie zrobili na mnie kibice. Dzięki temu z innej perspektywy mogłem odebrać atmosferę na stadionie oraz doping, to było szczególne doświadczenie.

 

Biuro Prasowe Wisły Kraków SA