Na pewno była to piłka od babci. Ogólnie babcia była olbrzymim kibicem piłki nożnej i Benfiki Lizbona, więc jak tylko się urodziłem, dostałem piłkę. Więcej niż jedną. To babci zawdzięczam początki z piłką nożną.

 

 

Było to piaszczyste stare boisko Belenenses. Dziś jest już przerobione i ma sztuczną trawę, wtedy był tylko piasek. Nazywaliśmy je Maracaną i graliśmy na nim codziennie. Było tuż pod moim domem.

 

 

Dużo meczów rozgrywaliśmy na Maracanie - ulica na ulicę, potem zacząłem grać w Belenenses i pierwszym meczem ze mną było derbowe starcie z Atletico Lizbona. Pamiętam je jednak tylko dlatego, że mam z niego zdjęcie. 

 

 

Nie byłem zawodnikiem, który strzelał wiele bramek. Może w młodym wieku tak, ale później nie byłem zawodnikiem ofensywnym, więc jak coś wpadało, to zwykle po strzałach z daleka. Dwie bramki szczególnie pamiętam, bo strzeliłem je przeciwko FC Porto i Sportingowi, a dla kibica Benfiki takie mecze zawsze są szczególne.

 

 

10, bo moją pierwszą koszulką była dziesiątka z napisem Eusebio. 

 

 

Eusebio grał za wcześnie, żeby być pierwszym idolem. W moich czasach młodości wskazałbym na Rui Costę. 

 

 

Gdy już grałem w Benfice, przeprowadzała go klubowa telewizja - było to około trzech miesięcy po tym, jak zamieniłem Belenenses na Benficę i szybko zostałem kapitanem rocznika. 

 

 

Oszczędzałem. Miałem 16 lat, więc chciałem zachować jak najwięcej na później. Jak skończyłem 18 lat za oszczędności kupiłem pierwszy samochód - Volkswagena Polo.

 

Benfica. Babcia zaraziła (śmiech - przyp. red.) Szanuję Belenenses, bo pochodzę z dzielnicy Belem, ale tylko Benfica!

 

 

Póki grałem, w ogóle nie piłem. Skończyłem grę bardzo wcześnie i wtedy piwo się na pewno zdarzyło. Byłem już chyba pełnoletni albo troszkę wcześniej (śmiech - przyp.red.). Chyba był to Sagres. 

 

 

Bardzo dobrze, Rafał Wisłocki odebrał mnie z dworca i pojechaliśmy na mecz z Pogonią, który Wisła wygrała 2:1 w pierwszej kolejce poprzedniego sezonu. 

 

 

Duży szacunek, nowy etat, sporo chęci i trochę tremy. Dzień wcześniej miałem bardzo długie zebranie ze sztabem, później miałem przywitać się z zawodnikami. Przede wszystkim powitaniu towarzyszył szacunek dla trenerów i zawodników, którzy są ogromnymi profesjonalistami.

 

 

Pierwszy w ogóle - gdy po kontuzji pleców przestałem grać i przeszedłem rehabilitację, Benfica bardzo mi pomogła i powierzyła rolę trenera w akademii. Zostałem trenerem U-10, jeździliśmy na różne turnieje. To było fajne doświadczenie, a cieszy mnie tym bardziej to, że kilku zawodników z mojej grupy wybiło się i grają na dobrym poziomie. Najbardziej znany jest Renato Sanchez - taka mała gwiazdeczka pod względem jakości. 

 

Jako trener Wisły zacząłem w U-17 - mieliśmy fantastyczny okres przygotowawczy, pierwsze sparingi i kilka wysokich wyników w pierwszych kolejkach - trzeba przyznać, że ta liga nie była wtedy jakoś bardzo wyrównana. W drużynie seniorów pierwszym meczem było 2:0 z Koroną po pięknym golu Patryka Małeckiego. To było wspaniałe uczucie - bo nie ma nic przyjemniejszego dla mnie niż wygrać, a wygraliśmy!

 

Zaczęło się od typowych słów. Staram się być dobrze wychowany, stąd „dziękuję”, „dzień dobry” i tym podobne. Potem zaczęły się słowa piłkarskie - „piłka”, „drużyna”, „podanie”, a potem wszystko poszło automatycznie.

 

Jakub Pobożniak

Biuro Prasowe Wisły Kraków SA