Rozgrywki ogólnokrajowej ligi rozpoczęły się w Polsce w 1927 roku. Wcześniej mistrzostwa Polski rozgrywano dwufazowo - najpierw rywalizowały ze sobą drużyny z danego rejonu, dopiero następnie mistrzowie poszczególnych okręgów rozstrzygali pomiędzy sobą losy tytułu. Taki model miał wiele złych konsekwencji. Przede wszystkim dla większości klubów rozgrywki kończyły się już w połowie roku - brak awansu do fazy centralnej oznaczał, że jesienią zespół nie miał w kalendarzu spotkań o stawkę. Tę pustkę trudno było wypełnić meczami towarzyskimi. Ponadto rozgrywki okręgowe nie stały na wysokim poziomie - zwykle jedna lub dwie ekipy zdecydowanie przeważały nad pozostałymi rywalami. Przykładowo w okręgu krakowskim żaden z pozostałych klubów nie był w stanie dorównać Wiśle lub Cracovii. Niski poziom rywalizacji przekładał się na marne zainteresowanie publiczności, co z kolei rzutowało na finanse klubów.

Pod prąd

Wśród wielu działaczy piłkarskich rosła świadomość, że archaiczny i hamujący rozwój futbolu system należy zreformować. W 1926 roku grupa klubów - wśród nich Wisła Kraków - wystąpiła z propozycją utworzenia Ligi Państwowej na wzór angielski. Co ciekawe, idei tej sprzeciwił się PZPN. Ligowcy byli jednak na tyle zdeterminowani, że postanowili działać wbrew stanowisku piłkarskiej centrali. Szybko okazało się, że mieli rację.



Liga piłkarska wystartowała wiosną 1927 roku. Biała Gwiazda rozpoczynała zmagania od derbów Krakowa (nie były to jednak te najbardziej znane derby, gdyż do ligi nie przystąpiła Cracovia). 3 kwietnia naprzeciwko siebie stanęły jedenastki Wisły i Jutrzenki. Pierwszy gwizdek ligowy pod Wawelem zabrzmiał o 15.45 i Biała Gwiazda od razu rzuciła się do ataku. Pierwsza bramka padła w 21. minucie gry, a jej autorem był Stanisław Czulak, który ostrym strzałem pokonał bramkarza gospodarzy. Później dwa trafienia dołożył Józef Adamek, a wynik ustalił kapitan Henryk Reyman.

Warto przypomnieć zwycięski skład Wisły z tego dnia: w bramce Emil Folga, w obronie Kazimierz Kaczor i Emil Skrynkowicz, w pomocy Stefan Wójcik, Bronisław Makowski i Jan Kotlarczyk, w ataku Józef Adamek, Stanisław Czulak, Henryk Reyman, Władysław Kowalski i Mieczysław Balcer. Grano wówczas w ustawieniu 2-3-5. Wisła nie miała oficjalnego trenera - funkcję tę w praktyce sprawował kapitan drużyny, czyli Reyman.

Wiślaccy królowie

Tak to się zaczęło... i tak trwa po dziś dzień. W pierwszym sezonie Wisła Kraków sięgnęła po mistrzostwo, a Henryk Reyman ustalił rekord strzelecki (37 goli). W 1928 roku Biała Gwiazda obroniła tytuł, a Reyman ponownie wywalczył koronę króla strzelców. W ślady legendarnego Wiślaka poszło jeszcze 9 naszych piłkarzy: Walerian Kisieliński, Artur Woźniak, Józef Kohut, Zdzisław Kapka, Kazimierz Kmiecik, Tomasz Dziubiński, Tomasz Frankowski, Maciej Żurawski i Paweł Brożek. Łącznie wspomnani piłkarze Wisły aż w 19 sezonach byli najlepszymi strzelcami w Polsce. Biała Gwiazda zaś 15 razy zajmowała najwyższe miejsce w tabeli ligowej. To nie pomyłka, choć Wisła ma „tylko" 13 tytułów mistrzowskich. Dwa razy bowiem pierwsze miejsce w tabeli nie gwarantowało tytułu: w 1948 roku decydował dodatkowy mecz, a w 1951 roku tytuł przyznano zdobywcy Pucharu Polski.

Wisła Kraków rozegrała 2047 spotkań w najwyższej lidze. Bądź z nami, gdy będziemy zapisywać kolejną kartę tej historii - już teraz zapraszamy na spotkanie numer 2049 - już 17 kwietnia (poniedziałek) podejmiemy Zagłębie Lubin!

historiawisly.pl
Biuro Prasowe Wisły Kraków SA