Tak zaczęła się ekstraklasowa kariera, podczas której Legenda Białej Gwiazdy rozegrała 435 spotkań. Tak jednak wcale nie musiało być - już w 1998 roku 19-letni Głowacki trafił na testy do Borussii Dortmund. W ekipie, w której występowali tacy zawodnicy jak Stephane Chapuisat czy Andreas Möller „Głowa” spędził pięć dni, lecz nie przekonał do siebie Nevio Scali i Michaela Skibbe, przez co wrócił do Polski, by półtora sezonu później zasilić rosnącą w siłę Wisłę Kraków. W barwach Kolejorza Głowacki zagrał 75 ligowych gier i zdobył jedną bramkę. Na debiut w nowych barwach przyszedł czas 4 marca 2000 roku. Jak jednak przyznawał późniejszy kapitan Wisełki, początki nie były usłane różami. „Głowa” w starciu z Odrą Wodzisław Śląski został zmieniony przez trenera Wojciecha Łazarka już w 58. minucie, a na kolejny występ musiał czekać ponad miesiąc. Na Głowackiego odważniej postawił Adam Nawałka, który w międzyczasie zastąpił uwielbianego przez kibiców „Baryłę”. 

 

 

Od tego czasu defensor stał się podstawowym graczem Białej Gwiazdy i w przeciwieństwie do czasów gry w Lechu, nie trzeba było długo czekać, by udowodnił swoją przydatność nie tylko niezliczonymi wślizgami, lecz i bramką. W swym piątym występie z białą gwiazdą na piersi Głowacki pokonał bramkarza ŁKS-u Ptak Łódź, a Wisła wygrała wyjazdowe starcie 2:0. W starciu tym „Głowa” zainkasował też pierwszą żółtą kartkę w czasach gry w krakowskim klubie. I było to pierwsze „żółtko” ze 126, które otrzymał przez 16 lat występów dla Białej Gwiazdy! Goli przytrafiło się trochę mniej - bo 18, ale przecież nie z bramek rozlicza się stoperów. Grunt, że było ich więcej niż czerwonych kartek - tych Głowacki otrzymał sześć. Co ciekawe, pierwszą z nich, w meczu z Polonią Warszawa „Głowa” otrzymał za dwa „żółtka”, które zdołał uzbierać w ciągu 6 minut. Wiślak wszedł na murawę w 84. minucie, a w 90. musiał ją opuścić. Biała Gwiazda wygrała jednak tamto spotkanie 2:0, dzięki czemu bardzo zbliżyła się do pierwszego w karierze Głowackiego tytułu mistrza Polski. Podopieczni Adama Nawałki zapewnili sobie trofeum w starciu z innym stołecznym klubem, Legią. 

 

 

Dzięki mistrzostwu Polski Wiślacy mogli mierzyć się w walce o Lidze Mistrzów - a w eliminacji tych rozgrywek w debiucie „Głowa” pokonał bramkarza Skonto Ryga i dał Białej Gwieździe zwycięstwo 2:1. Mistrz Łotwy został odprawiony po wygranej 1:0 w rewanżu, a w decydującej o awansie rundzie na piłkarzy Franciszka Smudy czekała wielka FC Barcelona. Wisła napytała biedy piłkarzom Dumy Katalonii, przegrywając u siebie 3:4 i na wyjeździe 0:1. Dobre wrażenie nie pozwalało jednak powalczyć w najważniejszych pucharach. Twardo grający obrońca zwrócił na siebie uwagę zagranicznych klubów, lecz nadal pozostawał w Wiśle. Bacznym okiem przyglądał się mu także Jerzy Engel, który ostatecznie zdecydował się powołać 23-letniego wówczas stopera na mundial w Korei i Japonii. „Głowa” zagrał 90 minut w wygranym 3:1 starciu z USA. 

 

 

Powołanie na mistrzostwa świata było dla „Głowy” nagrodą za dobre występy w Wiśle. Biała Gwiazda w sezonie 2001/2002 zdobyła Puchar Polski, a w kolejnym miała pokusić się o więcej. Tak też się stało. Między innymi dzięki fantastycznej postawie „Głowy”, który u Henryka Kasperczaka grał niemal wszystko od deski do deski, Biała Gwiazda zdominowała rywalizację na krajowym podwórku, inkasując dublet za mistrzostwo i Puchar Polski. Również w Europie krakowianie szturmowali bramy raju - lecz w IV rundzie Pucharu UEFA ekipa Henryka Kasperczaka musiała uznać wyższość Lazio Rzym. Na zawsze w pamięci zostaną jednak wspaniałe triumfy z Parmą czy Schalke 04 Gelsenkirchen. Na początku kolejnego sezonu Głowacki podpisał nowy, obowiązujący przez kolejne pięć lat, kontrakt z Białą Gwiazdą. Jak sam przyznawał: „Miałem pewne wątpliwości. Rozmawialiśmy z trenerem, z prezesami, przedłożono mi plan, według którego Wisła będzie nadal silną drużyną. To zdecydowało”. Z ostoją na tyłach Wiślacy raz po raz udowadniali, że należą do krajowej czołówki, a słowo dane przez prezesów zostało dotrzymane. „Głowa” w związku z tym w Krakowie zapuścił korzenie i pomagał drużynie zdobywać kolejne trofea - takie, jak mistrzostwo Polski sezonu 2004/2005, już czwarte w karierze Głowackiego w Wiśle. 

 

 

Na stulecie prymatu w kraju nie udało się zdobyć, lecz bez wątpienia i ten rok „Głowa” zapamięta bardzo dobrze. To właśnie on, jako jeden z zawodników z najdłuższym stażem pełnił honorowe funkcje przy uroczystych obchodach jubileuszowych. Głowacki zaczynał wrastać w Klub, a liczni fani traktowali go z coraz większym szacunkiem, tym godnym tylko legend. Taki stan rzeczy wzmógł się jeszcze od czasu przyjścia Macieja Skorży, który mianował wiślacką „6” kapitanem. „Nigdy nie starałem się wychodzić przed szereg i nie dążyłem do bycia postacią, od której dużo zależy. Pragnąłem robić to, co sprawiało mi przyjemność. W pewnym momencie sytuacja wymusza inne postawy, zachowania i wzięcia odpowiedzialności na swoje barki. Był taki moment, gdy poczułem się odpowiedzialny za drużynę - wówczas trener Skorża oznajmił mi, że będę pełnił funkcję kapitana. Zdałem sobie sprawę, że samo bycie trybikiem w tej machinie nie wystarczy” - przyznał na pożegnalnej konferencji prasowej „Głowa”, a słowa te dobitnie świadczą o roli, jaką pełnił i w szatni, i na boisku. 

 

 

Status absolutnej legendy Głowacki zyskał w 2008 roku, tuż po podpisaniu kolejnego kontraktu, który miał zatrzymać go przy R22 do 2012 roku. „Rozważałem, czy wyjechać za granicę, czy grać niemal całe życie w jednym klubie. Zdecydowałem się na drugą opcję i jestem z tego dumny” - stwierdził wówczas kapitan Wisły, czym musiał wywołać też dumę fanów Białej Gwiazdy. To dar mieć takich piłkarzy w swojej drużynie. „Głowa” jednak nie wypełnił umowy do końca - w 2010 roku zgłosił się po niego Trabzonspor, do którego przeszedł 15 czerwca.  To właśnie w Turcji Wiślak z krwi i kości spełnił swoje ostatnie marzenie - występ w Lidze Mistrzów. Uzbierało się ich sześć, a w każdym ze spotkań Głowacki wystąpił pełne 90 minut, w trzech pomagając kolegom zachować czyste konto. Trabzonspor nie zdołał jednak wyjść z dość dziwnej grupy, tracąc trzy oczka do Interu Mediolan i jedno do CSKA Moskwa. Co ciekawe, pierwszych Włochów i zamykających tabelę Grupy B piłkarzy Lille dzieliły tylko 4 punkty! 

 

Po dwóch sezonach w Turcji, zwieńczonych zdobyciem Superpucharu i wicemistrzostwa, przyszedł czas na powrót. Głowacki nie zastanawiał się długo i wrócił tam, gdzie był kochany - na R22. Wisła nie walczyła już bowiem o mistrzostwo, jednak dowodzona przez kapitana dalej liczyła się w górnej części tabeli. Już po powrocie „Głowa” rozegrał 162 mecze w barwach Białej Gwiazdy, dobijając do magicznej granicy 400 występów, która dotąd była rekordem ustanowionym przez Władysława Kawulę. 

 

 

Łącznie Arkadiusz Głowacki wystąpił dla Wisły 461 razy, zdobywając 18 goli, ostatniego w starciu z Górnikiem Łęczna 22 kwietnia 2017 roku. Trafienie to czyni go najstarszym strzelcem w historii Wisły Kraków - „Głowa” miał wówczas 38 lat i 40 dni. Kapitan Białej Gwiazdy jest czwarty w klasyfikacji klubu 300, przeznaczonego dla piłkarzy, którzy rozegrali ponad 300 meczów na najwyższym szczeblu rozgrywkowym. Łącznie Wiślak zagrał 435 spotkań ligowych, na które składa się 360 starć w Wiśle i 75 w Lechu. Aż trudno uwierzyć, że nie będzie ich więcej. 

 

 

To, jak dziękuje się Legendom takim, jak „Głowa” najdobitniej pokazali kibice Białej Gwiazdy podczas ostatniego ligowego starcia przy R22. Wiślacki Kapitan zszedł z piłkarskiej sceny, ale fani nigdy Go nie zapomną! Kapitanie, dziękujemy za wszystko! Za lata gry w koszulce z białą gwiazdą na piersi, za dowodzenie szatnią, za wszystkie piękne momenty, które utkwiły w naszej, i Twojej pamięci! Na zawsze będziesz jednym z nas!

 

Jakub Pobożniak

Biuro Prasowe Wisły Kraków SA