Po dwóch latach przyszedł czas na przeprowadzkę do Krakowa. Pierwszym klubem z grodu Kraka nie była jednak Wisła, a Hutnik, który jako jedyny wraz z kontraktem zaoferował „Marcysiowi” rehabilitację po kontuzji, której nabawił się jeszcze w Żywcu. A był to uraz, który nie przytrafiłby się przyszłej legendzie Białej Gwiazdy, gdyby ta zamiast starcia z Victorią Jaworzno wybrała… komunię świętą siostry. Po zderzeniu z rywalem nastolatek został odwieziony do szpitala, a cała rodzina uznała, że zdarzenie to było karą bożą za niesubordynację. Motyka musiałby wracać do piłki nieco dłużej, lecz pomocną dłoń wyciągnął Hutnik, z czego skorzystała później… Wisła. Po niecałym roku prawy obrońca zamienił Nową Hutę na stadion przy Reymonta, choć początkowo wcale nie był przekonany do słuszności tej decyzji. 

 

W Białej Gwieździe grali wówczas zawodnicy, którzy dla młodego górala byli idolami. 19-latek bał się, że przy takiej konkurencji nie załapie się nawet do meczowej osiemnastki, a gra była dla niego najważniejsza. Młodziana do przejścia na Reymonta zachęcił jednak ówczesny prezes Białej Gwiazdy do spółki z Orestem Lenczykiem. 32-letni wówczas trener obiecał Motyce regularną grę i słowa dotrzymał. „Marcyś” zadebiutował 5 marca 1978 roku i od tego czasu przez kolejna 12 lat nie opuścił niemal żadnego spotkania. Prawy obrońca, który z biegiem czasu przeniósł się do środka obrony, był wybierany przez dziewięciu szkoleniowców w międzyczasie dowodzących Wisłą. Defensor odpłacał się za zaufanie w najlepszy możliwy sposób i już w pierwszym sezonie pomógł Białej Gwieździe w zdobyciu mistrzostwa Polski. 

 

 

Na pierwsze gole „Marcyś” musiał czekać do kolejnego sezonu. Od razu jednak zdobył dwie i to nie z byle kim, bo Widzewem Łódź. Najpierw Motyka wykorzystał kontrę Białej Gwiazdy i strzałem z dystansu pokonał Stanisława Burzyńskiego. W drugiej części spotkania 21-letni obrońca wymanewrował czterech zawodników Widzewa, w tym Zbigniewa Bońka, i drugi raz wpisał się na listę strzelców. Mimo, że goli Motyka nie zdobywał często, to w ciągu 12 lat występów z białą gwiazdą na piersi udało mu się 18-krotnie zmuszać golkiperów rywali do wyciągania piłki z siatki. Aż 11 z nich padło na szczeblu II-ligowym, w którym Marek Motyka znacznie wyróżniał się na tle słabszych rywali. 

 

Marek Motyka wraz z innymi uczestnikami meczu "Wisła to nasza historia". 
 

W przeciwieństwie do niektórych zawodników, którzy po spadku do II ligi odeszli z Wisły, Motyka pozostał jej wierny i pełnił w niej wówczas rolę kapitana. „Uważałem, że skoro Wisła ze mną w składzie spadła, to ja muszę przywrócić jej blask. Pamiętałem dumę po mistrzostwie, tym bardziej nie mogłem odejść, gdy było źle. Czułem się odpowiedzialny za powrót Wisły na właściwe jej miejsce” - przyznawał na łamach prasy piłkarz Białej Gwiazdy. W 1988 roku krakowianie ponownie awansowali do I ligi, a jej kapitan pozostał w niej kolejne dwa sezony. W listopadzie 1989 roku „Marcyś” po raz 370 i ostatni przywdział wiślacki trykot i wyprowadził Białą Gwiazdę po raz ostatni na starcie z Zagłębiem Lubin. W wieku 32 lat Motyka przeniósł się na sezon do Norwegii, po tym, jak „opuścił Wisłę, gdy nic jej nie grozi”.

 

 

W reprezentacji narodowej Marek Motyka zadebiutował i zakończył karierę w wieku 22 lat. Jedynym szkoleniowcem, który widział w kadrze „Marcysia” był Ryszard Kulesza, zwolniony po aferze na Okęciu. Gdyby kiedyś zamiast na Wisłę Motyka postawił na Odrę Opole, w której trenerem był Antoni Piechniczek, znany z tego, że w kolejnych latach do dowodzonej przez siebie kadry powoływał sprawdzonych przez siebie w klubach graczy, być może licznik zatrzymałby na 8 spotkaniach. Stało się inaczej, ale może dzięki temu to słynący z niesamowitej wydolności i rajdów prawą flanką zawodnik stał się prawdziwą Gwiazdą Białej Gwiazdy. 

 

Panie Marku, dziękujemy za wszystko i życzymy dużo zdrowia!

 

Jakub Pobożniak

Biuro Prasowe Wisły Kraków SA