Nie każdy ma na koncie prawie 270 występów w Eredivisie i nie każdemu jest dane zdobyć Puchar Holandii. Boukhari w „kraju tulipanów” nie odgrywał więc drugoplanowej roli, jak niektórym mogłoby się wydawać. Wprost przeciwnie - latami mozolnie budował swoją markę. Najpierw przebił się do podstawowego składu Sparty Rotterdam i trzeba powiedzieć, że w Eredivisie zaliczył prawdziwe wejście smoka. Już w debiucie zdołał pokonać bramkarza rywali (SC Heerenveen) i zapewnił swojej drużynie zwycięstwo. Od tego czasu regularnie występował w lidze holenderskiej. Niestety w sezonie 2001/2002 jego ekipa opuściła szeregi elity po przegranych barażach. Ale Marokańczyk mógł się czuć cichym wygranym tego sezonu, bo o ile jego koledzy prezentowali się przeciętnie, o tyle on często ciągnął grę zespołu i zdobył w całych rozgrywkach 7 bramek. Nic dziwnego, że zgłosiła się po niego mocniejsza drużyna - znacznie mocniejsza, bo Ajax Amsterdam.

 

Tu poprzeczka została zawieszona o wiele wyżej, ponieważ w końcu to klub z absolutnego topu i zespół, który regularnie występuje w Lidze Mistrzów. W debiutanckim sezonie Boukhari mógł więc liczyć tylko na rolę dżokera i wchodzenie z ławki rezerwowych. Jak na granie ogonów, sześć goli to jednak całkiem niezły rezultat. Tyle tylko, że Ajax przegrał walkę o mistrzostwo, zatem siłą rzeczy musiało dojść do małej rewolucji w szatni. Na wypożyczenie do NAC Breda musiał powędrować Boukhari. Tam zaprezentował się całkiem nieźle i półrocznej banicji wrócił do swojego macierzystego klubu. Ogólnie dwa Superpuchary i Puchar Holandii to całkiem fajne osiągnięcia, ale Ajax miał inne plany - inny pomysł na budowanie silnej jedenastki, a Marokańczyk po wypełnieniu kontraktu musiał sobie szukać nowego pracodawcy.

 

 

Następne lata to już nieustanna tułaczka i sinusoida. Najpierw nieudany epizod w Nantes i niezbyt dobry czas w AZ Alkmaar. Nic dziwnego, że Boukhari chciał gdzieś w końcu odbudować dawną formę. A gdzie najlepiej, jeśli nie u siebie - w domu, w miejscu, z którego wypłynęło się na szerokie wody? No właśnie! W Sparcie Rotterdam znowu zaczął przypominać tę samą skuteczną dziesiątkę, co kiedyś. Być może kolejny sezon byłby jeszcze lepszy, ale przyszła oferta z Al-Ittihad, a takich propozycji się nie odrzuca. Przynajmniej wówczas, jeśli chce się znacząco podreperować stan konta w banku. Ale tu raz jeszcze Marokańczyk zderzył się ze ścianą i ponownie musiał wrócić do Holandii. Kolejny raz było przez chwilę dobrze, a potem źle i tak w kółko… Podobno w Arabii Saudyjskiej sztab trenerski uznał, że piłkarz wygląda słabo pod względem fizycznym. Chciano nawet anulować transfer, ale na to było już za późno.

 

 

Aż przyszła oferta wypożyczenia od Wisły Kraków. Oczywiście klubu, który bił się o najwyższe trofea w kraju, a na dodatek wciąż marzył o Lidze Mistrzów. Miejsca, w których pracował dobrze znany Nourdinowi Boukhariemu trener - Robert Maaskant. Obaj panowie mieli okazję współpracować ze sobą w NAC Breda. Na pierwszy rzut oka wszystko wyglądało więc idealnie. Co ciekawe, to sam zawodnik wyszedł z propozycją gry pod Wawelem: „Znalazłem się w konkretnej sytuacji w tureckim klubie, a chciałem grać. Kiedy dowiedziałem się, że Robert Maaskant podjął pracę w Wiśle Kraków to zebrałem się na odwagę i zadzwoniłem do niego z pytaniem o to, czy znajdzie się w Polsce miejsce dla mnie. Wszystko odbyło się bardzo szybko. Rozmowy podjęliśmy w zeszłym tygodniu - tak, aby zdążyć przed zamknięciem okienka transferowego. W poprzednią niedzielę już byłem w Krakowie. Wtedy też trenowałem z zespołem (źródło: futbolnews.pl)”.

 

Początkowo wszystko szło we właściwym kierunku, ale po porażce z Lechem (1:4) Marokańczyk stracił miejsce w składzie. Maaskant wpuścił go jednak w drugiej połowie meczu derbowego z Cracovią, a ten odwdzięczył się swojemu trenerowi najlepiej jak tylko mógł - bramką w ostatniej minucie. Tego się nie da opisać! Niesamowite trafienie i to na wagę trzech punktów! Następnie wykonał salut dla wszystkich kibiców i szkoleniowca, który mu zaufał: „Powiedziałem trenerowi, że jeśli wejdę na boisko z ławki to zdobędę gola. Obiecałem mu i dotrzymałem słowa”.

 

 

Jeżeli ktoś jednak pomyślał, że będzie to trampolina w karierze Boukhariego i zakończenie naszej historii z happy endem to bardzo się pomylił. Marokańczyk znowu pokazał, że kariera piłkarza bywa okrutna. Jedna kontuzja oraz kilka miesięcy rehabilitacji, konsultacji z holenderskimi lekarzami i zupełnie nieudany powrót do zespołu. Mistrzostwa Polski i bramki w derbach nikt mu nie odbierze, ale chyba nie tak wyobrażał sobie swoją karierę w Polsce.

 

Zwłaszcza że potem było również źle albo bardzo źle. Kasimpasa, RKC Waalwijk, a nawet Sparta Rotterdam - w każdym z tych klubów Boukhari nie zagrzał dłużej miejsca i wytrzymywał maksymalnie rok. W Turcji wylądował nawet przez chwilę w głębokich rezerwach, ale najbardziej gorzką pigułka do przełknięcia był pobyt w Rotterdamie - w domu. Z pewnością były Wiślak wyobrażał sobie, że właśnie tam zakończy swoją bogatą karierę. A skoro nie radził sobie nawet na zapleczu Eredivisie to musiał zejść piętro niżej - do czwartej ligi, a konkretnie do Magreb’90. Warto dodać, że trzeci poziom rozgrywkowy w tym kraju jest już z reguły amatorski i z profesjonalnym futbolem ma niewiele wspólnego. Tu też szału (do tej pory) nie było, ale doświadczony pomocnik wreszcie mógł liczyć na regularne występy i odzyskać radość z gry. Dziś ma już jednak 35 lat, a w dodatku ponownie pojawiły się informacje, że niedługo zmieni pracodawcę. Czy to oznacza już koniec tej długiej, pełnej wrażeń podróży?

 

Michał Hardek

Biuro Prasowe Wisły Kraków SA