Zadebiutował w Lubinie w wygranym meczu przez Białą Gwiazdę 4:3. Wtedy również zdobył pierwszego gola w barwach Wisły. Od tego czasu ruszyła maszyna strzelająca gole zwana Mauro Cantoro. W ciągu trzech spotkań zanotował cztery trafienia, po czym wylądował na… ławce rezerwowych. Początki w krakowskiej drużynie miał nieudane. Dostał niechlubny tytuł „Rozczarowania jesieni”. Okazało się, że najlepszą pozycją dla niego nie jest atak, ale środek pola. Nawet w 2004 roku otrzymał miano „Najlepszego pomocnika ligi”.

 

 

Pobyt na Reymonta to przede wszystkim pasmo sukcesów, które odniósł z kolegami z zespołu. Z Białą Gwiazdą sięgał pięć razy po mistrzostwo Polski. Po raz pierwszy w 2003 roku. Od tej pory Wisła ustrzeliła hat-tricka i przez trzy lata z rzędu okazała się najlepszą ekipą w najwyższej klasie rozgrywkowej w kraju. Po kilku sezonach przerwy znowu triumfowała razem z „Maurycym” w 2008 oraz 2009 roku.

 

Ponadto dwukrotnie zdobył Puchar Polski. Raz w 2002 pokonując Amicę Wronki, a rok później zwyciężając w finale przeciwko imienniczce z Płocka.

 

 

Zarówno forma, jak i sama osoba Mauro w trakcie wizyty w Polsce zmieniała się jak sinusoida. Kibice z pewnością zapamiętają go jako ambitnego walczaka - mimo kontuzji zawsze zostawiał serducho na boisku. Pamięta spotkania na arenie międzynarodowej m.in. z Barceloną, Lazio, Parmą, Realem Madryt, czy Panathinaikosem. Dodatkowo „El Toro” zasłynął jako kolekcjoner kartoników sędziego.

 

Razem z żoną i synami byli mocno związani z Polską, a szczególnie z Krakowem. W 2008 roku otrzymał polskie obywatelstwo. Chciał nawet reprezentować barwy Biało-Czerwone, ale na przeszkodzie stanęły występy w młodzieżowej kadrze Argentyny. Dwa lata później podpisał półroczny kontrakt z Odrą Wodzisław. Klub nie zdołał się utrzymać w najwyższej klasie rozgrywkowej, a Mauro wrócił do rodzimej ziemi.

 

 

Po przygodach i kilku sezonach spędzonych w Polsce próbował swoich sił w ekipie Juventud Antoniana i Deportivo Moron. Później przeniósł się do Peru, a konkretnie do zespołu Pacifico FC. Beniaminek ligi peruwiańskiej - nazywany klubem dinozaurów - oparty był na zawodnikach nieco… doświadczonych. Jednak Cantoro nie był najstarszym piłkarzem w drużynie. Dzisiejszy bohater zyskał sympatię i zaufanie trenera, a ten wyznaczył go do pełnienia funkcji kapitana Los Rosados.

 

 

W 2015 roku przeszedł na piłkarską emeryturę. Jak dla każdego sportowca - była to trudna decyzja. Nadal na portalach społecznościowych zamieszcza posty, które świadczą o tym, że śledzi poczynania swoich byłych klubów. Chociażby derbowe spotkanie Wisły.

 

 

Drugim klubem, do którego Argentyńczyk ma sentyment jest Universitario de Deportes.

 

 

 

Niedawno minął rok odkąd rozstał się zawodowo z piłką nożną. Czy tęskni?

 

 

 

Angelika Głuszek

Biuro Prasowe Wisły Kraków SA