Tego samego, czego każdemu elementowi naszego zespołu. Mam tu myśli zawodników, wszystkich w sztabie, w zarządzie, każdego kibica. Żebyśmy osiągali sukcesy oraz realizowali nasze cele - krok po kroku i mecz po meczu.

 

 

Z racji mojego wieku muszę się starać nawet dwa razy bardziej! Liczę, że doświadczenia, które miałem przy pierwszych zespołach w Polsce i Portugalii, zaprocentują w przyszłości. Jestem trenerem, a moim celem jest bycie pierwszym szkoleniowcem w profesjonalnej piłce w największych klubach. Jestem zatem wciąż na etapie dalszego rozwoju zawodowego. Praca w roli asystenta trenera na poziomie seniorskim jest dla mnie jeszcze bardziej wartościowym doświadczeniem niż bycie pierwszym szkoleniowcem w piłce młodzieżowej. Doceniam miejsce, w którym jestem, ciężko na to pracowałem i nadal codziennie pracuję z równą determinacją, by udowodnić wszystkim, że jestem na właściwym miejscu.

 

 

Przede wszystkim dużo zawdzięczam tym chłopakom. Pierwszą osobą, której zawdzięczam to, że jestem w Wiśle jest Rafał Wisłocki. W Portugalii byłem o krok od podpisania umowy z moim macierzystym klubem - Benficą Lizbona. Rafał dzwonił do nas - moja żona jest Polką, a córka urodziła się w Polsce - i stwierdziliśmy, że w tej chwili lepiej dla nas będzie właśnie być w Polsce. Wisła jest wielkim klubem, którego w Portugalii nie trzeba przedstawiać. Nie trzeba się więc było na tym zbyt długo zastanawiać. Wiele zawdzięczam również moim zawodnikom i mojemu sztabowi. Fantastyczna praca, którą wykonali podczas rundy jesiennej sprawiła, że jako pierwszy trener zostałem doceniony i otrzymałem propozycję z pierwszego zespołu Białej Gwiazdy.

 

 

Przygotowanie taktyczne jest bardzo ważną częścią piłki nożnej. Szczególnie jeśli mówimy o mądrych zawodnikach, których celem jest gra na poziomie seniorskim. A piłkarze U-17 w Wiśle mają już aspiracje, by grać w seniorskim futbolu. Poza tym moja metoda treningowa - periodyzacja taktyczna - bazuje właśnie na elementach taktycznych, a za ich pośrednictwem na pracy nad elementami fizycznymi i technicznymi oraz mentalnymi. Taka jest moja wizja piłki i dlatego przez te pół roku tak bardzo mocno rozwijaliśmy zawodników w sferze taktycznej.

 

 

Tak, jest jeszcze większym wyzwaniem praktycznie na każdym polu. Połowa zespołu w Wiśle to osoby starsze ode mnie. Nie jest to dla mnie problemem, ale najistotniejsza jest złota zasada, że aby być szanowanym, najpierw trzeba samemu szanować. Tym bardziej jeśli jest się w tym samym wieku, co zawodnicy. Trzeba im dzień po dniu udowadniać, że mogą mi ufać zarówno w kwestiach piłkarskich, jak i w sprawach osobistych. Oni są najważniejsi, bo to od nich zależy sukces trenera, klubu. Poza tym emocje, które są co weekend w piłce seniorskiej mają kompletnie inne znaczenie niż w piłce juniorskiej. Po trzecie pragnę dotrzeć na najwyższy poziom jako pierwszy trener, do tego się dokształcam. Natomiast jeżeli chodzi o wykształcenie to sądzę, że mam na tyle szczęścia, iż w Portugalii ścieżka jest przygotowana do edukacji szkoleniowców. Jednak doświadczenie to coś, czego się nie kupuje i czego nie nauczy się na żadnym kursie. Na szczęście będąc młodą osobą już trochę tego doświadczenia zbieram i nadal będę zbierał.

 

 

Nie. (uśmiech) Jestem osobą, która przede wszystkim chce się codziennie kłaść do łóżka wiedząc, że robiłem wszystko, by w największym możliwym stopniu być profesjonalistą. Nawet jeżeli popełniam błędy - bo zdarzają się i będą się zdarzać - chcę mieć pewność, że zrobiłem wszystko, co mogłem w danym momencie. Najważniejsze, by tych samych błędów nie popełnić dwa razy, dlatego tak istotne jest doświadczenie. To jest piłka. Dopóki byłem pracownikiem Legii, dawałem klubowi wszystko, co miałem i to samo robię teraz w Wiśle. Natomiast obecnie jestem w stu procentach w Wiśle i tylko na Wiśle się skupiam. To, co jest za mną, już za mną. Nie wstydzę się tego, bo wkładałem w to wiele pracy i dużo potu wylałem pracując dla Legii. Teraz to samo, z równym zaangażowaniem, będę robił dla Wisły.

 

 

Moje główne zadania to m.in. pomoc w planowaniu i prowadzeniu jednostki treningowej oraz w organizacji przygotowania zespołu. Projektowanie i rozwój naszej metodologii treningowej oraz modelu gry, a także rola doradcza wobec trenera w sprawach taktycznych i w każdej innej kwestii dotyczącej zarządzania drużyną. Dodatkowo, mówiąc praktycznie wszystkimi językami używanymi w naszej szatni czuję odpowiedzialność, by również komunikacja była spójna. Jesteśmy na początku drogi, więc oczywiście są rzeczy, które można ulepszyć. Rozmawiamy o tym ze sztabem po każdym treningu - zarówno jeśli chodzi o to, co może być lepsze z punktu widzenia piłkarskiego, jak i w komunikacji. Moją rolą jest to, żeby ta komunikacja była jasna i aby dla zawodników wszystko było czytelne. Chcę pomóc piłkarzom, trenerom i każdemu członkowi sztabu we wszystkim, w czym jestem w stanie. Być kolejnym pozytywnym ogniwem naszego wiślackiego zespołu.

 

 

To coś, co robiłem przez dwa i pół roku, więc czuję się w tym swobodnie. Jesteśmy sztabem, zespołem w naszym większym zespole. Wszystko, w czym będę mógł wspierać Mariusza, będę wykonywał. Już teraz ściśle współpracujemy. Natomiast Mariusz jest osobą w pierwszej kolejności za to odpowiedzialną. Ja zawsze chętnie pomogę, Mariusz o tym wie. A analizy tak naprawdę przeprowadzamy wszyscy razem w sztabie. Mariusz przygotowuje materiały, ale każdy z nas może coś dołożyć. Jesteśmy zespołem, który rozwija swoją współpracę i wszystko idzie w dobrym kierunku.

 

 

Nie było to jakoś zaplanowane, bo jako trener Benfiki Lizbona miałem możliwość odbycia stażu w Arsenalu Londyn, w AS Roma, a następny miał być w Polsce. Ten staż trochę się przedłużył. (uśmiech) W międzyczasie pojawiły się możliwości rozwoju kariery. Kiedy jako młody zawodnik doznałem poważnej kontuzji, Benfica bardzo mi pomogła dokształcać się w roli trenera i dali mi pierwszą pracę. Gdybym był w Portugalii, prawdopodobnie pracowałbym jako pierwszy trener w akademii Benfiki. Jest to klub, któremu dużo zawdzięczam, lecz pozostanie w Polsce też było potwierdzeniem, że potrafię być doceniony. Jako młody piłkarz do pewnego momentu dobrze radziłem sobie w Benfice, wtedy przytrafiła mi się kontuzja. W Krakowie nikogo nie znałem. Ciężką pracą wywalczyłem swoją pozycję i to jest moja filozofia życiowa. Druga płaszczyzna wspólna z Polską to rodzina. Moja żona jest Polką, a córka - również urodziła się tutaj - za tydzień kończy trzy lata. Jesteśmy związani z tym krajem i pobyt tu jest naszym wyborem. Ja w Polsce czuję się bardzo swobodnie. Znam kulturę, język, zwyczaje i historię kraju. Myślę zatem, że mogę także pomóc nowym zawodnikom w adaptacji.

 

 

Wiadomo, że mam takie marzenie. Chciałbym zostać pierwszym trenerem w wielkich klubach, a Wisła się do nich zalicza, więc oczywiście, że tak. Ale trzeba znać swoje miejsce w szeregu i wiedzieć, że na wszystko przyjdzie czas. Na dzień dzisiejszy jest trener Kiko, potem w kolejce czeka trener Sobolewski. Zanim nadejdzie mój czas, pewnie jeszcze paru innych szkoleniowców będzie w Wiśle, ale oby tak się stało. Oznaczałoby to, że sen się spełnił.

 

Rozmawiał Damian Juszczyk

Biuro Prasowe Wisły Kraków SA