Na pierwszy trening w wieku 5 lat zaprowadziła mnie mama. W Przemkowie otwarta została grupa dla młodych chłopaków. Potem miałem krótki epizod w drużynie Arkonu Przemków, żeby potem wrócić do Zametu, i to tutaj rozpoczęła się moją poważna przygoda z piłką.

 

Pomyślałem sobie, że ktoś sobie ze mnie żartuje. Grając na niższych szczeblach rozgrywkowych nie wybiegałem tak daleko w przyszłość, a skupiałem się na każdym kolejnym meczu. Nie przyszło mi nigdy do głowy, że może się mną zainteresować taki klub jak Wisła. Wiem, że byłem obserwowany przez klubowych skautów, m.in. Marcina Kuźbę. Starałem się jednak o tym nie myśleć, bo mogłoby to wywołać niepotrzebny stres. Robiłem wszystko, żeby z soboty na sobotę grać jak najlepiej dla drużyny i chyba wyglądało to dobrze.

 

Oczywiście strach z tyłu głowy się pojawił, że mogę sobie nie poradzić, ale duży wpływ miało otoczenie moich bliskich i kolegów z drużyny, a przede wszystkim ja sam doszedłem do wniosku, że taka szansa może się już nie powtórzyć. Tym bardziej, że zgłosiła się po mnie Wisła Kraków. Szybko obrałem kierunek, żeby trafić do Krakowa.

 

Jeszcze nie tak bardzo, bo ledwo dołączyłem do drużyny, a już jesteśmy na obozie w Turcji. Fakt, że przeprowadzka do tak dużego i pięknego miasta, jakim jest Kraków, zmieni moje życie. Poznałem już dobrze okolice, w której mieszkam. Dołączy do mnie moja dziewczyna, więc nie będę sam, a w dodatku mamy tutaj kilku znajomych. Chłopaki dobrze mnie przyjęli w szatni, więc jestem optymistycznie nastawiony.

 

Na treningi dojeżdżam z Denisem Popoviciem, „Riczim” i Bobanem Joviciem, którzy bardzo mi pomagają. Jestem im wdzięczny, że nie sprawia im to problemu, żeby mnie zabrać do Myślenic, a potem odstawić do domu. Reszta drużyny bardzo dużo mi podpowiada, szczególnie Arek Głowacki, który zawsze coś szepnie do ucha. Nie ma co ukrywać, że po trzech tygodniach trenowania tutaj, odczuwam dużą różnicę. Poziom zajęć między trzecią ligą a Ekstraklasą jest dla mnie wielkim przeskokiem. Nie będę mówił, że nie jest ciężko, bo jest. Już teraz odczuwam zmęczenie, ale wiem, że zaprocentuje to w przyszłości.

 

Celem na ten sezon jest, żeby przebić się do pierwszego zespołu i zadebiutować w Ekstraklasie. Nie mówię, żeby od razu grać i być najlepszym zawodnikiem, ale łapać się do kadry i wykorzystywać swoje szanse. Do tego niezbędna będzie ciężka praca. Wiem, że muszę poprawić motorykę i siłę fizyczną, bo będzie mi to bardzo potrzebne w lidze. Ważne będzie również przestawienie się na szybszą grę.

 

To jest na pewno marzenie każdego chłopaka, który zaczyna przygodę z piłką, również moje. Akurat jego kariera przebiegła wzorowo: przeszedł z III ligi do II, potem z II do I i Ekstraklasy. Ja zaliczyłem ogromny przeskok, ale na pewno jest to dla mnie olbrzymi wzór do naśladowania. Żeby być na takim poziomie jak on nie pozostaje nic innego, jak ciężko pracować. 

 

Szczególnej okazji, żeby porozmawiać z Pawłem jeszcze nie miałem. Wiadomo, że wchodzi on dopiero do treningów po kontuzji, więc będę starał się podglądać, jak się zachowuje w danych sytuacjach. Liczę, że wiele się od niego nauczę.

 

A. Koprowski

Biuro Prasowe Wisły Kraków SA