Ze względu na jakość pojedynków z lwowianami, dla zwycięzców ufundowano okazały puchar imienia prezesa Związku Polskiego Piłki Nożnej - Ludwika Żeleńskiego. Miał on trafić na własność do miasta, które jako pierwsze wygra trzy spotkania z rzędu. Krakowianie byli bliscy tego już po roku, lecz po zwycięstwach 7:0 oraz 2:1 przegrali 1:3. Następnie ze względu na wojenną zawieruchę rozgrywki te zostały przerwane. Ich reaktywacja miała miejsce w 1919 roku, a Kraków pokonał Lwów 3:1. Co ciekawe bramki zdobywali dwaj słynni krakowscy gracze: Henryk Reyman - legenda Białej Gwiazdy oraz Józef Kałuża - najwybitniejszy piłkarz Pasów. W kolejnym spotkaniu wystąpiło zaledwie trzech graczy Wisły i Kraków przegrał 3:4.

 

Jednym z najdziwniejszych starć rozgrywek o Puchar Żeleńskiego było to z 2 października 1921 roku, w którym całą reprezentację Krakowa stanowili gracze Wisły. Starcie to zakończyło się remisem, co sprawiło, że od nowa trzeba było zaliczyć serię trzech zwycięstw z rzędu. Udało się to dopiero w latach 1924-1925, kiedy to Kraków przy udziale 10 Wiślaków po raz pierwszy pokonał Lwów 1:0 po bramce Władysława Kowalskiego, następnie wygrał 2:1, a w decydującym pojedynku odprawił lwowian 3:1 po hat-tricku Kałuży - jedynego piłkarza, który wystąpił w pierwszym historii i ostatnim meczu o Puchar Żeleńskiego. Puchar trafił do Krakowa i aby podtrzymać piękną tradycję, prezes Żeleński ufundował kolejne trofeum - Wazę Żeleńskiego, która po zaledwie dziewięciu meczach również trafiła do Krakowa. Co ciekawe, mimo małej liczby spotkań, starcia te odbyły się na przestrzeni prawie… 10 lat.

 

 

Po kolejnej przerwie spowodowanej przez wojnę, już w 1945 roku wznowiono mecze międzymiastowe. Nie było jeszcze ligi, starcia takie były więc najlepszą okazją do zweryfikowania poziomu gry. W ramach dnia Polskiego Związku Piłki Nożnej, 9 września tego roku Kraków pokonał faworyzowany Śląsk 12:1. W spotkaniu tym wystąpiło czterech Wiślaków: Filek, Kohut, Gracz i Gergiel. Nie był to jednak jedyny mecz kadry Krakowa tego dnia. Inni gracze Wisły oddelegowani zostali bowiem do występów przeciwko: Bielsku, Kielcom, Siedlcom, Tarnowowi oraz Zagłębiu, czyli ekipie zebranej z zawodników z okolic Sosnowca. Co więcej, spośród aż sześciu meczów krakowianie przegrali tylko jeden - w Kielcach.

 

Rywalizacja międzymiastowa nie kończyła się tylko na starciach z drużynami z innych miast polskich. Pierwszym spotkaniem międzynarodowym było to z ekipą Wiednia, przegrane 0:4. Bez wątpienia do najbardziej egzotycznych pojedynków należy to z drużyną Konstantynopola, w którym miał okazję zagrać Zdzisław Styczeń. Kraków pokonał wtedy zespół z Turcji 2:0. Warto nadmienić, że kraj ten miał wówczas rok i odbudowywał się z gruzów Imperium Osmańskiego, a Konstantynopol wkrótce został przemianowany na Stambuł…

 

W XXI w. nie odbył się już żaden mecz międzymiastowy. Ostatnim z nich był ten z 31 maja 2000 roku, kiedy to z okazji 80-lecia Okręgowego Związku Piłki Nożnej w Katowicach rozegrane zostało spotkanie Krakowa ze Śląskiem. W składzie, jak za dawnych, dobrych lat, znalazło się aż siedmiu Wiślaków - Adam Piekutowski, Mariusz Jop, Grzegorz Pater, Krzysztof Bukalski, Grzegorz Kaliciak, Grzegorz Niciński oraz pierwszy obcokrajowiec w historii kadry Krakowa - Brasilia! Mecz zakończył się zwycięstwem Krakusów 1:0. Było to ostatnie oficjalne starcie reprezentacji z królewskiego miasta Krakowa. Na następne fani ekip ze stolicy Małopolski czekają już 16 lat.

 

Jakub Pobożniak

Biuro Prasowe Wisły Kraków SA

 

źrodło grafiki: historiawisly.pl