Po raz kolejny do rozgrywek powrócono za sprawą Zbigniewa Bońka, który wskrzesił zmagania w sezonie 1999/2000. Pierwszym triumfatorem okazała się Polonia Warszawa, która odprawiła Legię. Rok później w Pucharze wystąpić mogły również zespoły drugoligowe, jednak Biała Gwiazda ani razu nie trafiła na taką drużynę. W 1/8, od której zaczynali Wiślacy, los przydzielił im Dyskobolię Grodzisk Wielkopolski, która wchodziła w erę swoich największych sukcesów. W spotkaniu wyjazdowym padł remis 0:0, a w rewanżu przy Reymonta krakowianie nie pozostawili złudzeń gościom, wygrywając 4:2 i pozwalając strzelić rywalom bramki dopiero przy stanie 4:0.

 

 

W 1/4 finału podopieczni Oresta Lenczyka trafili na Legię… Daewoo Warszawa - tak brzmiała wówczas oficjalna nazwa klubu z Łazienkowskiej. Po raz kolejny pierwszy mecz przyszło rozegrać Wiślakom na wyjeździe i po raz kolejny wynik tego pojedynku był remisowy. Tym razem spotkanie zakończyło się rezultatem 1:1, a gole zdobywali: dla Wisły - Olgierd Moskalewicz, dla Legii - Cezary Kucharski. Podobnie jak i w starciu z Dyskobolią, Biała Gwiazda wygrała u siebie dwiema bramkami. Krakowscy kibice po pierwszej połowie mogli być jednak nieco zdenerwowani, gdyż to Legioniści prowadzili 1:0. Po przerwie nastąpiło jednak zabójcze dwadzieścia minut, kiedy to w 53. minucie gola zdobył Kazimierz Moskal, w 58. minucie Tomasz Kulawik, a dzieła zniszczenia dopełnił piętnaście minut później Tomasz Frankowski.

 

Po raz pierwszy w półfinale to Biała Gwiazda rozpoczynała meczem u siebie. Trzecie spotkanie przy Reymonta i trzecie zwycięstwo - tym razem za sprawą obchodzącego kilka dni temu swoje 40. urodziny Macieja Żurawskiego, Wisła pokonała Amicę Wronki 2:0. W rewanżu krakowianie przegrali 0:1, co przyczyniło się do zwolnienia trenera Oresta Lenczyka, mimo awansu do finału Pucharu Ligi. 

 

 

Na końcówkę sezonu 2000/2001 szkoleniowcem Wisły został Adam Nawałka, który doprowadził Wiślaków do ligowego triumfu. By wywalczyć dublet, krakowska drużyna potrzebowała strzelić w dwumeczu więcej goli niż Zagłębie Lubin. Sprawa zdobycia trofeum w zasadzie rozstrzygnęła się już w pierwszym wyjazdowym starciu, kiedy to Biała Gwiazda zaaplikowała Miedziowym trzy gole, nie tracąc żadnego. W ciągu dwóch minut bramki zdobyli Łukasz Sosin oraz Olgierd Moskalewicz, a najpiękniejszą bramką meczu - jeśli nie całego pucharu - było trafienie Ryszarda Czerwca z 73. minuty. Pomocnik Białej Gwiazdy pokonał Roberta Mioduszewskiego uderzeniem z woleja z ok. 25 metrów. W spotkaniu przy Reymonta Wiślacy przegrali 1:2, jednak nie miało to żadnego znaczenia. Być może mogłoby zrobić się groźnie, gdyby lubinianie wyszli na dwubramkowe prowadzenie, ale gola na 1:1 zdobył Tomasz Frankowski i już wtedy niemal pewne było zgarnięcie Pucharu Ligi przez Wisłę. Co prawda, bramkę na osłodę zdobył jeszcze Krzyżanowski, ale nie pokrzyżowało to planów krakowianom i po meczu mieli oni okazję do świętowania. Podczas fety najbardziej w pamięci kibiców zapisał się chyba Ibrahim Sunday, który paradował po stadionie na głowie mając… pokrywę od pucharu. 

 

Jakub Pobożniak

Biuro Prasowe Wisły Kraków SA