Puchar Europy, dziś zwany Ligą Mistrzów, wystartował dopiero w 1955 roku, a ówczesny odpowiednik Ligi Europy, Puchar Zdobywców Pucharów, zapoczątkował swoje rozgrywki dopiero sześć lat później. To właśnie w nim w sezonie 1967/1968 mogła zaprezentować się Biała Gwiazda, która sezon wcześniej zdobyła swój drugi w historii Puchar Polski. W finale podopieczni Mieczysława Gracza pokonali 2:0 po dogrywce ówczesną rewelację rozgrywek – III-ligowy Raków Częstochowa. Mało więc brakowało, by w Europie nasz kraj reprezentowała ekipa, która nigdy nie występowała w najwyższej klasie rozgrywkowej. 

 

Los przydzielił Wiślakom w pierwszej rundzie najbardziej utytułowaną fińską drużynę wszech czasów – HJK Helsinki. Finowie, w przeciwieństwie do piłkarzy Wisły, mieli za sobą występy w Pucharze Mistrzów, jednak to Polacy byli typowani na faworyta. Mimo wszystko dziennikarze ostrzegali podopiecznych trenera Gracza przed zlekceważeniem rywala, podając przykład słynnego Manchesteru United, który dwa lata wcześniej w Helsinkach wygrał ledwie 3:2. 

 

Pierwsze spotkanie Wiślacy rozgrywali na wyjeździe, dnia 20 września 1967 roku. Data ta bez wątpienia zostanie bardzo dobrze zapamiętana, gdyż debiut Wisły w Pucharze Zdobywców Pucharów okazał się zwycięski. Goście pewnie wygrali 4:1, a historyczną pierwszą bramkę dla krakowskiego klubu w europejskich rozgrywkach zdobył Hubert Skupnik. Ponadto do braki rywali trafiali: Wiesław Lendzion (dwa razy) oraz Andrzej Sykta. 

 

4 października rewanż na stadionie Wisły był tylko formalnością. W dodatku Finowie przystąpili do meczu zmęczeni nocną podróżą z warszawskiego lotniska, na które zostali skierowani ze względu na mgłę zalegającą nad lotniskiem w Balicach. Wisła nie dała tym razem strzelić sobie bramki, sama czterokrotnie pokonując bramkarza rywali. Na listę strzelców wpisali się Ryszard Wójcik, Andrzej Sykta oraz Hubert Skupnik. Jeden z goli przypisany został Finowi Reiniali jako samobójczy.

 

Po wyeliminowaniu HJK Helsinki, Wiślacy liczyli na mecz ze słynnym Milanem, los jednak chciał inaczej i trafili na zespół HSV Hamburg. Kibice Białej Gwiazdy byli nieco rozczarowani, bowiem rywal Białej Gwiazdy zajmował przedostatnią pozycję w Bundeslidze. W Pucharze Zdobywców Pucharów hamburczycy prezentowali się jednak bardzo dobrze, pokonując wcześniej duński Randers 5:3 oraz 2:0. Swoją klasę gracze HSV potwierdzili w pierwszym meczu w Krakowie, pokonując Wiślaków 1:0. Krakowianie pozostawili po sobie jednak dobre wrażenie, a najbliższy pokonania golkipera gości był Andrzej Sykta, po którego strzale piłka zatrzymała się na poprzeczce. Jedyną bramkę dla hamburczyków zdobył głową legendarny Uwe Seeler, 72-krotny reprezentant RFN, występujący w swej karierze aż na czterech mundialach. 

 

Wyjazd na mecz w Hamburgu dla piłkarzy Wisły był niemal takim samym przeżyciem jak samo spotkanie. Większość ówczesnych graczy Białej Gwiazdy nie miała wcześniej możliwości wyjechania na zachód. 

 

W Hamurgu Wiślacy byli niestety tylko tłem dla świetnie dysponowanych gospodarzy. Przy ośmiotysięcznej publiczności, spośród której najbardziej słychać było polskich marynarzy ze statków, które cumowały wówczas w hamburskim porcie, Wiślacy ulegli HSV aż 0:4. Bramki zdobywali Schulz (dwie), Kurbjuhn, a dzieła zniszczenia dopełnił Seeler. Tak oto Wiślacy odpadli z Pucharu Zdobywców Pucharów. Gracze HSV w sezonie 1967/1968 dotarli aż do finału tych rozgrywek, gdzie pokonał ich niezwyciężony w całych rozgrywkach Milan. Piłkarze Wisły natomiast na kolejny występ w europejskich pucharach musieli czekać niemal dziesięć długich lat. 

 

Jakub Pobożniak

Biuro Prasowe Wisły Kraków SA

 

źródło: J.Tomczyk „Wisła w europejskich pucharach”, Kraków 2000