Na dobrą sprawę niewiele brakowało, by Wiślacy w ostatniej kolejce stracili szansę na trofeum - gdyby nie gol głową Mieczysława Gracza w 86. minucie starcia z Rymerem Niedobczyce, krakowianie mogliby na ostatniej prostej spaść na drugie miejsce bez możliwości walki o końcowy triumf. Cracovia zaś pewnie pokonała Garbarnię 2:0 i mogła skupić się na mistrzowskim meczu. Długo debatowano na łamach prasy, gdzie należy rozegrać decydujące spotkanie - w końcu zaakceptowano pomysł, by starcie o mistrzostwo dla jednej z krakowskich drużyn odbył się w grodzie Kraka, na stadionie Garbarni przy ulicy Barskiej 73 - tam, gdzie dziś stoi Hotel Forum. 

 

Gdy jeden, jedyny mecz ma wyłonić mistrza rozgrywek trwających cały rok presja plącze nogi, a tłum kibiców wydaje się nie do okiełznania. Na Ludwinów przybyło około 20 000 sympatyków obu zespołów, a nad wszystkim czuwały setki porządkowych, którzy już w 1. minucie musieli powstrzymywać fanów Wisły od rzucenia się na murawę z radości. Piękną bramkę zdobył pomocnik Tadeusz Legutko, który strzałem z dystansu nie dał szans Henrykowi Rybickiemu. „Jak niemiłą niespodzianka była ta pierwsza minuta dla Pasów, o tym mogli się przekonać sympatycy Wisły na minutę przed końcem pierwszej połowy przeżywając podobnie ciężkie uczucie, gdy Różankowski II piękną główką z centry Poświata uzyskał wyrównanie, a w kilkadziesiąt sekund później Szeląga prowadzenie” - pisał Nadzwyczajny Dziennik Krakowa, związany właśnie z tym wydarzeniem. Niestety tak właśnie się stało - w odstępie kilkudziesięciu sekund Wisła dostała dwie bramki do szatni. Najpierw główka Stanisława Różankowskiego, a potem płaski strzał Szeligi sprawiły, że słynny Jerzy Jurowicz dwukrotnie musiał wyciągać piłkę z siatki tuż przed gwizdkiem wieńczącym pierwszą połowę.

 

 

„Szok, który spotkał Wisłę, strąconą w najmniej oczekiwanym momencie ze zwycięskiego piedestału pozostawił ślady na dalszej jej grze, jak z drugiej strony miała wyraźny wpływ na nastrój Cracovii, przeobrażonej niby za dotknięciem czarodziejskiej różyczki ze sponiewieranego Kopciuszka w posażną królewnę” - relacjonował dla Przeglądu Sportowego Tadeusz Maliszewski. 

 

„Nie ulega wątpliwości, że Krakowowi należał się finał, jak należy mu się słusznie pierwsze i drugie miejsce w polskim piłkarstwie. Należy mu się za kulturę gry, z jaką trudno spotkać się w którymkolwiek innym z naszych środowisk. Decydujący mecz o tytuł mistrza - to nie przelewki. W takim przypadku wolno zawodnikom nie panować całkowicie nad nerwami. Wolno im w ferworze dramatycznej walki obniżyć wartości stylowe. Jeśli mimo to mecz był nie tylko walką, ale i grą, to tym większa zasługa aktorów i tym większe należy się im uznanie” - kontynuował znany dziennikarz, który chwalił Wisłę za kulturę gry, lecz ganił za nieskuteczność. 

 

A gdy piłka w drugiej połowie za nic nie chciała wpaść do bramki, w poczynania podopiecznych Josefa Kuchynki zaczęła wkradać się panika. Tę wykorzystał w 74. minucie spotkania Stanisław Różankowski, który wraz z bratem Eugeniuszem stanowili o sile ataku Pasów, uprzedził Jurowicza i wpakował futbolówkę do siatki. Wynik 3:1 dla Pasów nie podłamał jednak zawodników Białej Gwiazdy, którzy postawili wszystko na jedną kartę. Dosłownie chwilę później Wisła mogła tracić już tylko jedną bramkę - ale bombę Cisowskiego głową z linii wybił Jabłoński, który wykazał tyle poświęcenia, że nabawił się urazu. Kilka piłek obronił też Rybicki i to Cracovia mimo drugiego miejsca po sezonie zasadniczym, mogła cieszyć się z mistrzowskiego tytułu. Rok i dwa lata później nic nie przeszkodziło już Wiśle w zdobyciu trofeum, a Pasy, w przeciwieństwie do Białej Gwiazdy już nigdy więcej nie wygrały ligi.

 

5.12.1948

1:0 Legutko 1’

1:1 S. Różankowski 44’

1:2 Szeliga 45’

1:3 S. Różankowski 74’ 

Wisła: Jurowicz - Kubik, Flanek, Filek - Legutko, Wapiennik - Cisowski, Gracz, Kohut, Rupa, Mamoń

 

Cracovia: Rybicki - Kaszuba, Gędłek - Glimas, E. Jabłoński, M. Jabłoński - Poświat, S. Różankowski, E. Różankowski, Radoń, Szeliga 

 

Sędziował: Juliusz Brzuchowski z Warszawy

 

Widzów: 20 000 

 

Jakub Pobożniak

Biuro Prasowe Wisły Kraków SA