Jeszcze przed podróżą na północ stwierdzono, że Helsingin Jalkapallo Klubben pokonałby także wówczas III-ligowy Raków, z którym Wisła wygrała w Pucharze Polski dopiero po dogrywce. Zapomniano jednak, że zaledwie rok wcześniej olbrzymie problemy w Helsinkach miał nawet słynny Manchester United, który wyszarpał rezultat 3:2. Dodatkowo w pierwszych sześciu starciach I ligi Biała Gwiazda zamykała tabelę z trzema punktami i zaledwie jednym strzelonym golem, Finowie natomiast kilka dni przed meczem w Pucharze Zdobywców Pucharów pokonali niejaki Ilves Kissat 7:0. 

 

Strzelecką niemoc Wisły na Helsingin Olympiastadion, na którym odbywały się Letnie Igrzyska Olimpijskie w 1952 roku, już w 10. minucie zakończył Hubert Skupnik - po latach nie do końca pamiętał on sposób, w jaki zdobył gola. Od czego są na szczęście sprawozdania prasowe! Wiślacki atakujący rozpoczął szarżę lewą stroną, po czym podał piłkę do Andrzeja Sykty. Ten rozegrał futbolówkę z Wiesławem Lendzionem, który dośrodkował wprost do Skupnika. 30-letni wówczas gracz świetnie opanował piłkę w powietrzu i huknął nie do obrony. Zgromadzeni na trybunach kibice HJK nagrodzili Wisłę oklaskami za tak spektakularną akcję. Jeszcze przed przerwą Lendzion do asysty dołożył dwa trafienia - najpierw strzałem z ostrego kąta, a następnie po trójkowej akcji wspomnianych wcześniej ofensywnych zawodników Białej Gwiazdy.

 

Mimo formalnego braku możliwości zmian, przy stanie 3:0 dla krakowian ci zgodzili się, by zrezygnowanego golkipera fińskiego zespołu zastąpił jego kolega. Jednak Paavo Heinonen podzielił losy Leo Ristlakkiego i również musiał wyciągnąć futbolówkę z siatki. Gola tym razem zdobył Andrzej Sykta, którego plasowane uderzenie było z gatunku tych nie do obrony. Honorowe trafienie dla dzielnych Finów padło łupem Raimo Pajo, a zwycięstwo Wisły 4:1 i to w starciu wyjazdowym przesłoniło wygraną innego „pucharowicza” - Górnika Zabrze, który pokonał u siebie szwedzkie Djurgårdens Sztokholm 3:0.

 

 

Po przylocie na Okęcie oblegani przez dziennikarzy piłkarze Białej Gwiazdy narzekali na arbitra z NRD, który pozwalał obu zespołom grać bardzo ostro. W związku z tym przez dłuższy moment Wiślacy w Helsinkach musieli radzić sobie w dziewiątkę - poza boiskiem opatrywani byli bowiem Andrzej Sykta i Ryszard Wójcik. Ten drugi tak odczuł zderzenie głowami z jednym z Finów, że w przerwie spotkania pytał, kiedy krakowianie… w końcu wyjdą na przedmeczową rozgrzewkę! Mimo to, Wiślak rozegrał pełne dziewięćdziesiąt minut. Podobnie było i z Syktą, którego podczas meczu opatrywał niewidomy fiński masażysta. Gdy specjalista wyczuł palcami grubą narośl, jaka powstała wskutek zrostu zerwanego sezon wcześniej mięśnia czworogłowego, spytał tylko: „Co wy mi inwalidę dajecie? On ma grać?” - tak wspominał tę sytuację inny Wiślak, Ireneusz Adamus.

 

Mimo tylu przeciwności losu, twardzi krakowianie również w rewanżu pokazali Finom miejsce w szeregu, pokonując ich 4:0. W kolejnej rundzie na Białą Gwiazdę czekało HSV Hamburg z wielkim Uwe Seelerem w składzie. Lecz to już materiał na inną historię…

 

0:1 Skupnik 10’ 

0:2 Lendzion 14’

0:3 Lendzion 27’ 

0:4 Sykta 66’ 

1:4 Pajo 76’

 

Wisła: Stroniarz - Monica, Wójcik, Kawula, Musiał - Polak, Gach - Lendzion, Adamus - Sykta, Skupnik

 

HJK: Ristlakki (46’ Heinonen) - Ojala, Kokko, Jalava, Talaslahti - Sjöstedt, Rahja, Jauhianen - Pajo, Pahlman, Österberg 

 

Sędziował: Ernst Vetter z NRD

 

Widzów: 4172

 

Jakub Pobożniak

Biuro Prasowe Wisły Kraków SA