I tym razem starcie rozpoczęło się od mocnego uderzenia - najpierw Johansson strzelił głową minimalnie nad poprzeczką, a po chwili Kirm nie trafił w bramkę w dogodnej sytuacji. Chwilę później na boisku powiało grozą po tym, jak Dudu Biton przypadkiem uderzył łokciem Daniela Høegha. Duńczyk długo nie podnosił się z murawy, a gdy już mu się to powiodło, o mało nie upadł po raz drugi - tak był zamroczony. Konieczna była zmiana, a z niej skorzystali przede wszystkim Wiślacy, gdyż nierozgrzany do końca Tore Reginiussen nie upilnował Bitona, a ten strzałem ze szpica pokonał golkipera Odense i wyprowadził Wisłę na skromne prowadzenie. 

 

 

Było to dopiero drugie trafienie Białej Gwiazdy w wyjazdowych meczach ówczesnej Ligi Europy. Na trzecie jednak kibicom Wisły, którzy licznie stawili się w Danii, przyszło czekać znacznie krócej. Osiem minut później indywidualnie szarpnął bowiem Patryk Małecki, który zszedł w swoim stylu do środka i pewnym strzałem w długi róg pokonał Madsa Toppela. Na Fionia Park zrobiło się 0:2, a reprezentanci klubu założonego w 1887 roku zdawali się być bardzo zaskoczeni takim obrotem spraw. W 34. minucie Biała Gwiazda mogła stracić chyba najbardziej kuriozalnego gola w całej historii meczów w pucharach, gdy Junior Díaz wykopując piłkę nastrzelił nią nadbiegającego Hansa Andreassena. Gdyby nie instynktowna interwencja Sergeia Pareiki, kontaktowy gol mógł paść przed przerwą. A tak sztuka ta powiodła się ekipie Henrika Clausena dopiero w 51. minucie. 

 

 

 

Opiekun gospodarzy szykował już do wprowadzenia na boisko Petera Utakę, a wtedy piłkarz, który za moment miał opuścić plac gry pokazał, że nie warto go ściągać. Rasmus Falk wykorzystał błąd Michaela Lameya i mierzonym strzałem z 10 metrów nie dał szans Pareice. Mimo to… trzy minuty później Duńczyk opuścił plac gry, ustępując miejsca bratu dużo bardziej znanego Johna Utaki - byłego piłkarza Portsmouth, Lens, czy Montpellier. Nigeryjczyk nie pomógł jednak kolegom z zespołu w skutecznym pościgu. A Wisła próbowała uciec na dystans dwóch goli za sprawą Garguły, który trafił tylko w słupek i Bitona, w drugiej części marnującego dogodne okazje. Sztuka ta nie powiodła się drużynie Kazimierza Moskala. Ważne było to, iż udało się odpowiedzialnie zagrać z tyłu i nie dopuścić duńskiego zespołu do kolejnych klarownych sytuacji.

 

 

Swoje trzy grosze próbował wtrącić także Baye Djibi Fall, ale na szczęście i ten piłkarz zdobywanie goli zostawił sobie na kiedy indziej. A dokładnie na 14 grudnia, gdy w ostatnich sekundach pokonał golkipera Fulham i przy zwycięstwie Wisły z Twente odprawił Anglików z dalszej rywalizacji, zapewniając długą noc kibicom Białej Gwiazdy. Nie byłoby jej, gdyby nie triumf w zimnej Danii w 101. meczu w historii europejskich zmagań Wisły!

 

0:1 Biton 20’

0:2 Małecki 28’

1:2 Falk 51’

 

Odense BK: Toppel - Ruud, Høegh (15’ Reginiussen), Møller Christensen, Mendy - Johansson, Andreasen, Sorensen, Falk (53’ Kadrii) - Skoubo (75’ Fall), Utaka

Wisła Kraków: Pareiko - Lamey (79’ Jovanović), Chavez, Diaz, Paljić - Wilk, Nunez - Małecki (82’ Melikson), Garguła, Kirm (90’ Iliev) - Biton

 

Żółte kartki: Sorensen - Małecki, Chavez 

 

Sędziował: Laurent Duhamel (Francja)

 

Widzów: 5824

 

Jakub Pobożniak

Biuro Prasowe Wisły Kraków SA