Był to 13 czerwiec 2007 roku. Kończący się rok szkolny w pierwszej klasie liceum przyćmiewał nieco niepowodzenia, jakie w nim mnie napotkały. Dzień jak każdy inny w tygodniu, kiedy ma się lekcje - monotonny. Siedem godzin spędzonych w szkole wystarczyło na zniechęcenie mnie do dalszego aktywnego uczestniczenia w tym dniu. Jadąc tramwajem zastanawiałem się, czy przypadkiem nie będzie on wyglądał nieco inaczej, wyglądało to tak, jakbym podświadomie coś przeczuwał. Z ciężkim plecakiem przekraczam próg domu, zrzucam go aby oddać się wypoczynkowi. Włączam komputer, tradycyjnie pierwszym w kolejności jest zapoznanie się z wiadomościami sportowymi. Jeszcze tylko telefon do dziewczyny, że będę dziś o 20:00. Wybrałem numer, w tym samym momencie otworzyła się strona internetowego portalu Onet.pl. Popatrzyłem... Anuluj połączcie! Jest ważna informacja! Maciej Skorża został szkoleniowcem Wisły Kraków! Nie uwierzyłem, postanowiłem więc najpierw zaznajomić się z bardziej wiarygodnym źródłem- oficjalnym serwisem naszego klubu. To prawda! Mamy nowego trenera! "Ale zaraz zaraz... czy on jest tym odpowiednim? Czy on jest na tyle doświadczony, aby poprowadzić klub z tak dużymi tradycjami? W dodatku mój ukochany klub?" - wiele myśli przesunęło się mi przez głowę. Wówczas tylko jedna rzecz była dla mnie oczywista- jak będzie, czas pokaże. Temu człowiekowi trzeba zaufać...
...dziś jest 3 stycznia 2008 roku. Wisła piastuje pierwszą lokatę w Orange Ekstraklasie. Piastuje ją niepodzielnie od bardzo długiego czasu. Radość, jaka jest z tego, wzmacnia we mnie dumę bycia Wiślakiem. Ta duma jest olbrzymia. W sercu Biała Gwiazda i na dobre i na złe. Kiedy między meczami ligowymi rozgrywanymi przy ul. Reymonta jest pewien odstęp czasowy, ja tęsknię. Tęsknię za Wisłą, jak za moją dziewczyną kiedy tylko od niej wyjdę... A Maciej Skorża? Tak, to on. To ten właściwy. Panie Macieju i cała drużyno- DZIĘKUJĘ!

Mijający rok był rokiem kontrastów. Najpierw słaba postawa Wiślaków i sięgnięcie piłkarskiego piekła. Chyba dobrze się stało, że w ciągu jednego sezonu spadliśmy aż tak nisko, bo od dna najłatwiej się odbić. A tą ważną chwilą było przyjście trenera Skorży, który poukładał drużynę i stworzył z niej monolit, jedno ciało, składające się z wielu, świetnie ze sobą współpracujących elementów. Choć kibice powtarzali: "Czy wygrywasz, czy nie, zawsze ja kocham Cię,W sercu moim Wisła i na dobre, i na złe", to wszyscy mieli już dość przede wszystkim niemocy strzelania goli. Pierwszym widocznym dla kibiców, sygnałem zmian było Chicago Trophy i przede wszystkim pokonanie FC Sevilli. Potem liga poszła jak z płatka. I wydaje się, że była to jedna z najlepszych rund w historii polskiej piłki...Uważam także, że Marek Zieńczuk swoją wspaniałą dyspozycję zawdzięcza panu Skorży. Tak więc najważniejsze wydarzenia minionego roku?
1) sięgnięcie ligowego dna i najgorsze miejsce w tabeli od 10 lat
2) pan Maciej Skorża trenerem Wisełki
3) Wisła ligowym Mistrzem Jesieni. Tendencja wyraźnie rosnąca... Oby tak dalej :)

Gdy A.D. 2007 zmierzał ku końcowi, próbowałam ocenić, zapewne jak większość kibiców Wisły, czy był to dobry wiślacki rok. Niełatwo było stwierdzić jednoznacznie, czy możemy być z niego zadowoleni, biorąc pod uwagę wyraźny kontrast pomiędzy jego pierwszą a drugą połową, czyli rundą wiosenną sezonu 2006/2007 a rundą jesienną sezonu trwającego. Bez wątpienia ubiegły rok przysporzył nam wielu skrajnych emocji. Moja wiślacka natura zmusza mnie jednak do pozytywnej oceny 2007go roku, zwłaszcza, kiedy powtarzam sobie wprawdzie pospolite, lecz sprawdzone powiedzenia: wszystko dobre, co się dobrze kończy i nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło.
Na pierwszy plan wysuwam więc sukcesy "Białej Gwiazdy" w ostatnim półroczu - chwile, które dzięki drużynie Wisełki my fani prosimy, aby trwały. Nie dokonam odkrycia, jeśli stwierdzę, że momentem, od którego wszystko zaczęło iść ku lepszemu, było objęcie funkcji trenera przez Macieja Skorżę. Każdy z nas miał zapewne obawy, co do przyszłości Wisły, mając świeżo w pamięci ósme miejsce na mecie sezonu 2006/2007 i liczne głosy, twierdzące, że Wisła Kraków może na długo stoczyć się w ligową przeciętność. Ale dla każdego prawdziwego kibica "Białej Gwiazdy", taki scenariusz był nie do przyjęcia. Tu warto zauważyć, że każdy, kto był świadkiem wiernej postawy wiślackich kibiców wiosną 2007 przyzna, iż o odwróceniu się od drużyny i zwątpieniu w nią nie mogło być mowy. Przecież jesteśmy od tego, aby wierzyć, że "po burzy Słońce wychodzi zza chmur", jak mówi jedna z naszych stadionowych piosenek.
W roku 2007 mogliśmy na szczęście zaprezentować nie tylko wierność po porażkach i remisach, ale i dumę po zwycięstwach. Gdybym miała wskazać moment, od którego zaczęłam nabierać przekonania, że "Biała Gwiazda" znów będzie osiągać sukcesy, wybrałabym zwycięstwo w turnieju Chicago Trophy. Pamiętam, jak w środku nocy oglądałam w telewizji jak nasz kapitan podnosi puchar po zwycięskim meczu z Sevillą. Byłam wtedy przekonana, że powróci wielka Wisła. Później było już tylko lepiej - zwycięstwo goniło zwycięstwo, przewaga punktowa nad najgroźniejszymi rywalami wzrastała, Wiślacy znów stali się drużyną, a ekstraklasa patrzyła na to oniemiała. Ci, którzy skreślali "Białą Gwiazdę" po zakończeniu poprzedniego sezonu, dziś upatrują w niej jedyną nadzieję polskiej piłki klubowej. Cóż mogę jeszcze dodać? Przecież każdy z nas doskonale pamięta jakiego wyrazu nabierała pieśń "Wisła to jest potęga", śpiewana przez kilkanaście tysięcy dumnych gardeł, gdy nasza drużyna z większą lub mniejszą łatwością rozprawiała się z rywalami przy Reymonta, a na wyjazdach również nie dawała przeciwnikom szans na marny punkt. W tej sytuacji może się nawet wydawać, że trener Skorża w okresie przygotowawczym posłużył się czarodziejską różdżką i rzucony czar wciąż trwa.
Tak znienawidzona przez nas runda wiosenna 2007go roku niech pozostanie jednak przestrogą. Ale ponieważ "żadna noc nie może być aż tak czarna, żeby nigdzie nie można było odszukać choć jednej gwiazdy", warto przypomnieć sobie piękny kwietniowy wieczór i pewne zwycięstwo nad rywalką ze stolicy. Żeby nasze spojrzenie na wiosnę 2007 było jeszcze bardziej przychylne, trzeba pomyśleć, że gdyby nie była ona tak nieudana, być może nie potrafilibyśmy docenić wspaniałej jesieni, w której byliśmy przez Wisełkę tak rozpieszczani. Na zakończenie warto wspomnieć o wiślackiej młodzieży, która zmierza po mistrzostwo Młodej Ekstraklasy, najwyraźniej biorąc dobry przykład ze starszych kolegów Wiślaków, z których możemy być dumni. Oby 2008 rok był dla "Białej Gwiazdy" co najmniej tak szczęśliwy jak jesień 2007 i abyśmy po jego zakończeniu mogli bez zastanowienia powiedzieć: to był wspaniały wiślacki rok.

Autorzy powyższych prac są jednocześnie zwycięzcami naszego konkursu. Skontaktujemy się z Wami poprzez maila lub gadu gadu, żeby ustalić, jak możecie odebrać Wasze nagrody.

Biuro Prasowe Wisła Kraków SA