Przepracowałem cały okres przygotowawczy. Na siłowni, praktycznie przez jakąś głupotę i jeden skok, od razu zerwałem więzadła. Nie czułem, że je zerwałem, ale wykazał to rezonans magnetyczny. No i niestety przez jeden skok na siłowni wykluczyłem się z treningów i gry na pół roku.

 

 

Nie mogłem w to uwierzyć. Nie miałem typowych objawów zerwania, czułem się w miarę dobrze. Po konsultacjach u kilku lekarzy okazało się, że więzadła są zerwane i trzeba operować. Był to lekki szok, ale jak najszybciej musiałem myśleć o operacji, a później o rehabilitacji.

 

 

Nie - stało się, więc wytłumaczyłem sobie, że czasu już nie cofnę. Skupiałem się nad tym, kiedy będę mógł rozpocząć rehabilitację, to było dla mnie najważniejsze.

 

 

Jestem dopiero sześć tygodni po operacji. Myślę, że do końca roku na pewno będę wyłączony, a co będzie w styczniu? Zobaczymy. Mam swój plan, żeby w styczniu spróbować powoli wracać, ale co będzie - czas pokaże.

 

 

Spotykamy się z Marcinem Bisztygą - naszym fizjoterapeutą około ósmej rano. Wyjeżdżam po trzynastej-czternastej.

 

 

Najpierw pracujemy bardziej manualnie nad zgięciem, bo to jest teraz najważniejsze. Przy takiej operacji na początku tego zgięcia nie ma praktycznie w ogóle. A później już ćwiczenia typowo na siłowni. One się zmieniają - wcześniej nie mogłem robić zbyt wiele. Ale jestem już w takiej fazie, że mogę wykonywać jakieś przysiady, obciążam jedną nogę, więc idzie to do przodu. Właściwie przez cały czas robię to samo, tylko zwiększam liczbę powtórzeń.

 

 

Są trochę męczące, bo jednak zajmuje to czas, to nie pół godziny pracy.

 

 

Z pewnością motywacją jest to, żeby wrócić jak najszybciej. Z drugiej strony przede wszystkim to, by być zdrowym. Gdy robię te ćwiczenia to wiem, że robię je po to, aby noga była wzmocniona i by nic się z nią w późniejszym czasie nie działo.

 

 

Parę osób mówi, że ma to pomóc, więc sądzę, że pomoże. To taka elektrostymulacja. Głównie po to, żeby wzmacniać mięsień czworogłowy. On po operacji jest niemal niewidoczny, dlatego trzeba go odbudować.

 

 

Wiadomo, że największym wsparciem jest żona, bo z nią jestem na co dzień. Razem przez to przechodzimy, pomaga mi jak może. Wspierają także rodzice, osoby bliskie. Staram się jednak sam przez to przechodzić. Powtarzam wszystkim, że co się stało to się nie odstanie. Teraz muszę po prostu ciężko pracować, by wrócić na boisko. To jeden z trudniejszych momentów w mojej przygodzie z piłką.

 

 

No właśnie nie. Długo nie miałem żadnych problemów. Zaczęło się dopiero w ubiegłym sezonie, gdy miałem problem z drugim kolanem. To moja druga kontuzja, już taka konkretna.

 

 

Na pewno nie ma się co śpieszyć, bo czas mógłby zagrać na moją niekorzyść. Dopóki nie będę w stu procentach przekonany do tego, że mogę wejść w trening to tego nie zrobię i będę czekał, aż będę z całą pewnością gotowy.

 

 

Plan jest taki, że w styczniu wracam na okres przygotowawczy i mocno walczę o miejsce w składzie!

 

Rozmawiał Damian Juszczyk